12 Αυγούστου, 2013

Σε λίγο θα μιλήσουν και θα σας μουντζώσουν και τα μηχανήματα του 902

Κλείνει ένα κεφάλαιο για μας που θητεύσαμε στον «902», αλλά η πορεία συνεχίζεται
του Γιώργου Ραγκούση, δημοσιογράφου του «902»

Για μένα, ο «902» δεν ήταν μόνο μια δουλειά αλλά ένας χώρος αντίστασης στην κυρίαρχη προπαγάνδα και πλύση εγκεφάλου.

Ταυτόχρονα όμως ήταν και ένα σχολείο.

Η καθημερινή μας μάχη στο ρεπορτάζ που πολλές φορές ήταν πολύ κουραστική μας άνοιξε τα μάτια, αλλά και μας έδωσε την ικανοποίηση ότι κάνουμε κάτι χρήσιμο.

Προβάλαμε τα προβλήματα του εργάτη, ήμαστε στο πλευρό του ανεξάρτητα από το πού ανήκει πολιτικά, προσπαθήσαμε να ξεσκεπάσουμε τα ψέματα και την κοροϊδία, αλλά και την αιτία των προβλημάτων.

Σε αυτή την προσπάθειά μας είχαμε σαν βασικό μας όπλο τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και αντίληψη, η οποία αποδεικνύεται στην πράξη ότι είναι η μοναδική που ρίχνει φως στα όσα συμβαίνουν στην πολιτική οικονομική και κοινωνική μας ζωή και ερμηνεύει τα γεγονότα χωρίς κενά και αντιφάσεις.

Αυτό το όπλο είναι που δίνει στο ΚΚΕ την αξιοπιστία, την ικανότητα να προβλέπει τις εξελίξεις, τη σταθερότητα και την καθαρότητα στις θέσεις του.

Αλλά και το όραμα.


Το όραμα για μια κοινωνία αταξική, χωρίς εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα των κανόνων του κέρδους και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτό το όραμα που πρέπει να εμπνέει τις νέες γενιές για να προχωράμε μπροστά και όχι να γυρνάμε πίσω και οι αλυσίδες μας να γίνονται όλο και βαρύτερες.

Ο «902» αυτό το σκοπό τον υπηρετούσε και με τη συνεχή του συμπαράσταση στους αγώνες των εργαζομένων και την πολιτική ανάλυση των γεγονότων και με την ανάδειξη της κοροϊδίας από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και τους πολιτικούς τους υπηρέτες και με τις επιλογές του στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Όταν πιάνεις δουλειά στον «902», γνωρίζεις πολύ καλά ότι πέρα από ένα χώρο εργασίας είσαι σε έναν πολιτικό χώρο που έχει περάσει και συνεχίζει να περνάει από 40 κύματα.

Γνωρίζεις ότι δεν είναι απλά μια δουλειά αλλά μία στάση ζωής.

Όταν λοιπόν έρθει η δύσκολη στιγμή, είτε αυτό είναι πολιτική επίθεση είτε είναι οικονομική εξόντωση, είτε ακόμα διώξεις, πρέπει να βάλεις πλάτη, να σταθείς όρθιος όπως μπορείς.

Το κάναμε εμείς οι εργαζόμενοι στον «902», γιατί το νιώθαμε σαν χρέος μας.

Το κάναμε όσο αντέξαμε μέχρι να βρεθεί κάποια λύση, λύση ανάγκης, που κι αυτή μας πονάει.

Δυστυχώς, πάνω που γινόταν λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης μία πραγματική προσπάθεια ποιοτικής αναβάθμισης ιδιαίτερα της τηλεόρασης αλλά και του ραδιοφώνου του «902», οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μας πήγαν όχι απλά πίσω, αλλά οδήγησαν στη σημερινή εξέλιξη.

Πιστεύω όμως ακόμα -και παρά το ότι ο κόσμος δεν μας στήριξε όσο θα θέλαμε στις εκλογές- ότι θα γυρίσει πάλι και πιθανόν να μπορέσουμε και πάλι να υπηρετήσουμε όπως εμείς μπορούσαμε με το ρεπορτάζ μας, τον κοινό σκοπό.

Εμείς έτσι κι αλλιώς, όπου κι αν είμαστε αύριο, θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το ΚΚΕ, απλά γιατί υπηρετεί το λαό και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του άδολα, χωρίς ιδιοτέλειες και με προσωπικό κόστος πολλές φορές των μελών των φίλων και των στελεχών του.

Είναι αηδιαστική η υποκρισία όσων κόπτονται για το μέλλον του «902», τη διαφάνεια και τα ρέστα, αλλά και όσων ενδιαφέρονται για την τύχη των εργαζομένων στο σταθμό.

Πολλοί από αυτούς, αν όχι όλοι γελάνε και επιχαίρουν στις παρέες τους για το κλείσιμο του «902», όπως χάρηκαν και για την πτώση του ΚΚΕ στις εκλογές.

Ο πόλεμος είναι αναμενόμενος.

Άλλωστε είναι μανούλες στον αντικομμουνισμό και γενικά τη βρώμικη προπαγάνδα.

Είναι η ίδια προπαγάνδα που γίνεται ενάντια στην εργατιά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ενάντια στους «τεμπέληδες» δημόσιους υπάλληλους, το «υψηλό κόστος» της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, το «μαζί τα φάγαμε».

Για τον ίδιο λόγο που ξεφτιλίζουν χωρίς ενδοιασμούς τους εργαζόμενους για να περνάνε την πολιτική τους, προσπαθούν να ευτελίσουν και το ΚΚΕ, που είναι το μοναδικό γνήσιο στήριγμά τους.