E, και; Θα τον ξαναφτιάξουμε!
του Γιώργου Χονδρομπίλα, τεχνικού, εργαζόμενου του «902»
Θα τον ξαναφτιάξουμε και θα ’ναι «ντάλα μεσημέρι»!
Θα τον ξαναφτιάξουμε σε καλύτερες βάσεις και σοφότερο!
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.
Όλα αυτά δεν μας κάμπτουν, αλλά μας πεισμώνουν.
Κάποτε στη 10ετία του ’80 λέγαμε «ας μας παραχωρούσαν μια ώρα στην TV τους και στο ραδιόφωνο και θα έβλεπαν», «ας είχαμε έναν δικό μας σταθμό»... Και το κατορθώσαμε, να τον φτιάξουμε! Δεν ήταν και λίγο πράγμα. Ο λαός έδωσε τότε όπως και τώρα από το υστέρημά του, ξέροντας πως δε πάνε χαμένα. Ο καθένας έδωσε ό,τι μπορούσε, είτε σε χρήματα, είτε σε υλικά, είτε με προσωπική εργασία.
Ο δικός μας «902» ήταν γεγονός. Στάθηκε και για 23 χρόνια και κάτι μήνες όρθιος σε όλες τις μάχες, σε όλους τους αγώνες μπροστάρης, για το λαό μας. Απλά σταράτα λόγια χωρίς γκλάμουρ και όλα αυτά τα «φρου φρου κι αρώματα». Ήταν αμείλικτος μπροστά σε αυτόν τον κυκεώνα, σε αυτήν την ανηθικότητα της πένας και του φακού και δεν κιότεψε ούτε μια στιγμή ο σταθμός μας. Ακόμα και στα φαινόμενα της φύσης, γιατί δε πρέπει να ξεχνάμε εκείνη την ολοκληρωτική καταστροφή του ’94 με τον Ποδονίφτη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτή την παροιμιώδη κατάθεση ψυχής από όλους τους συντρόφους, μα και όλο τον κόσμο που βοήθησε. Από εκεί αντλούμε δύναμη και εμπειρία και είμαστε σίγουροι πως θα τον ξαναστήσουμε τον σταθμό μας αργά η γρήγορα!
Είναι βάλσαμο για εμάς εδώ και μας δίνει δύναμη, που ακόμα και τώρα, συναντάμε ανθρώπους να μας λένε πως «και εγώ είχα συμβάλει» για να στηθεί αυτός ο σταθμός και γενικότερα το κτίριο. Αυτό λέει πολλά! Άνθρωποι έξω από εμάς, είναι υπερήφανοι για αυτό και το βλέπεις στα μάτια τους.
Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί που πέρασαν από τα σχολεία του «902» και τώρα έχουν στελεχώσει το δημοσιογραφικό στερέωμα της παραπληροφόρησης. Ακόμα και αυτοί λοιπόν, πίνουν νερό στο όνομα του σταθμού. Στα μουλωχτά βέβαια, άλλο τι λένε προς τα έξω -αλλά το παραδέχονται- επειδή φοβούνται μη χάσουν το μισθό τους και είναι μια αλήθεια. Άλλοι όμως δεν φοβούνται και είναι προς τιμή τους.
Σε αυτό, είχα μια προσωπική εμπειρία και την καταθέτω:
Ήταν τότε στα γεγονότα με την πλημμύρα, που όλοι ψάχναμε για δουλειά για ένα διάστημα από εδώ και από κει, μιας και ο σταθμός μας ήταν βουλιαγμένος στις λάσπες. Κάναμε το πρωί κανένα μεροκάματο, το απόγευμα βοηθούσαμε στο σταθμό μας προκειμένου να «σώζαμε οτιδήποτε αν σώζεται…», να τον ξαναβγάζαμε στον αέρα όσο πιο σύντομα μπορούσαμε. Ψάχνοντας λοιπόν για δουλειά, βρίσκομαι κάποια στιγμή στο κυλικείο ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού, αφού είχα ενημερώσει τον υπεύθυνο ότι εργαζόμουν πριν στον «902», λες και τον τσίμπησε μύγα, ακούγεται μια δυνατή φωνή κάνοντας όλους όσους βρίσκονταν εκεί να παύσουν: «Πολλοί από αυτούς που κάνουμε τους δημοσιογράφους τώρα, κρύβουμε πως αν δεν ήταν αυτό το μεγάλο πανεπιστήμιο ο «902», σήμερα θα κουβαλούσαμε πέτρες! Ό,τι μάθαμε το οφείλουμε στους ανθρώπους αυτούς». Έτσι όπως το διαβάζετε δυνατά και αντρίκια. Ήταν ο τότε υπεύθυνος του μεσημβρινού δελτίου.
Αυτός λοιπόν ήταν ο δικός μας «902»! Φυσικά και όχι μόνο…
Στέλνω λοιπόν τον χαιρετισμό μου και εγώ στους Τσίπρες, στους Παπαδημούληδες, στους Λαφαζάνηδες και σε όλους τους διαχειριστές του συστήματος, και τους συστήνω να συντομεύουν τις κωλοτούμπες τους, γιατί ο χρόνος πλέον αρχίζει να δουλεύει για μας. Πλησιάζει η ώρα, όπου δε θα μπορούν εύκολα να κοροϊδεύουν άλλο την ταξική συνείδηση του Λαού μας.
