Μια πλευρά των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή αναδεικνύει μια ανάλυση του «Ρόιτερς» που αναδημοσίευσε η «Ημερησία» (30/8/2013). Είναι γνωστό ότι η Κίνα, όπως και η Ρωσία, έχει ασκήσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην πρόταση της Βρετανίας να υιοθετηθεί η άποψη για χρήση χημικών όπλων από την κυβέρνηση της Συρίας. Αλλωστε, είναι πρόσχημα τα χημικά όπλα για τη στρατιωτική επέμβαση.
Βεβαίως, την πολιτική και τη διπλωματία δεν μπορεί κανείς να τις αντιμετωπίζει έξω από την οικονομία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου κάθε κράτους. Αλλωστε, η αστική προπαγάνδα έχει αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο αυτή την πραγματικότητα, αφήνοντας κατά μέρος τα προσχήματα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία, όπως το λεγόμενο «ανθρωπιστικό πρόβλημα» ή την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Το ζήτημα της Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της προβάλλει ως βασικό ζήτημα των εξελίξεων στην περιοχή, εξελίξεις που βεβαίως υποδαύλισαν τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη τα οποία τώρα έχουν έτοιμα τα σχέδια της στρατιωτικής επέμβασης. Μάλιστα, άρχισαν ήδη να μιλούν για τις αρνητικές επιπτώσεις στις καπιταλιστικές οικονομίες που εξαρτώνται από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής, λόγω αύξησης της τιμής του που θα προκαλέσει ο πόλεμος. Επομένως, το βέτο δείχνει αντιθέσεις συμφερόντων στην περιοχή και βεβαίως οι ανταγωνισμοί έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Που δεν έχουν μόνο σχέση με τη Συρία, την Αίγυπτο, αλλά με την αποσταθεροποίηση στην Ανατ. Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή που εκτιμούν και οι ίδιοι οι αστοί ότι θα φέρει μια ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία.
Οταν ξεκίνησε η πολεμική σύγκρουση μέσα στη Συρία, με επέμβαση κρατών απέξω, γράφαμε για την όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, αλλά και Ρωσία και Κίνα, λόγω των ενεργειακών πηγών και του γεωστρατηγικού σημείου της περιοχής. Τους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ με την Κίνα στην περιοχή δίνει η συγκεκριμένη ανάλυση που κλείνει ως εξής: «Είναι αναπόφευκτο, σε κάποια φάση, η Κίνα να αναρωτηθεί: Γιατί θα πρέπει οι ΗΠΑ να προστατεύουν το πετρέλαιό μας;». Η Κίνα και η Μέση Ανατολή Γράφει όμως η συγκεκριμένη ανάλυση: «Η Μέση Ανατολή είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής αργού πετρελαίου για την Κίνα. Χωρίς αυτήν, η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία του πλανήτη θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα.
Είναι ενδεικτικό ότι κατά το πρώτο επτάμηνο του τρέχοντος έτους, η Κίνα εισήγαγε από την περιοχή της Μέσης Ανατολής περίπου 83 εκατ. τόνους αργού πετρελαίου, ποσότητα που αντιστοιχεί στο 50% της συνολικής παραγωγής... Η Κίνα δεν έχει μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην ίδια τη Συρία, αλλά έχει στρατηγικό και διπλωματικό συμφέρον να διασφαλιστεί η σταθερότητα στη Μέση Ανατολή, ούτως ώστε να προστατευτεί μία κρίσιμη για το Πεκίνο πηγή Ενέργειας... Επιπλέον, η κινεζική ηγεσία δεν θεωρεί πως είναι δική της ευθύνη η ασφάλεια στη Μέση Ανατολή, δεδομένου ότι δεν έχει τα μέσα να εμπλακεί ουσιαστικά στη συγκεκριμένη υπόθεση, λέει ο Γιν Γκανγκ, ειδικός για την πολιτική που ακολουθεί η Κίνα στη Μέση Ανατολή. "Αν υπάρχει σταθερότητα, αυτό είναι καλό για την Κίνα και αν υπάρχει χάος αυτό είναι κακό για την Κίνα. Αλλά η Κίνα δεν έχει την ικανότητα να διασφαλίσει σταθερότητα στην περιοχή", υποστηρίζει ο ίδιος.
"Είναι αδύνατο, εντελώς αδύνατο. Η Κίνα δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει στρατιωτικές δυνάμεις για να προστατεύσει τα συμφέροντά της στη Μέση Ανατολή. Ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσει τα συμφέροντά της θα ήταν να διαφοροποιήσει τις εισαγωγές πετρελαίου, να εισάγει περισσότερο πετρέλαιο από τη Ρωσία, από άλλα μέρη του πλανήτη", προσθέτει...». Υπονόμευση από τις ΗΠΑ των ανταγωνιστών τους «Παρ' όλα αυτά - συνεχίζει η ανάλυση - το θέμα μίας "επιθετικότερης" παρουσίας της Κίνας στη Μέση Ανατολή έχει αρχίσει να συζητείται ευρέως το τελευταίο διάστημα, αφού η χώρα εξαρτάται, ουσιαστικά, από την ισχυρή στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών στην περιοχή ως εγγύηση για τη σταθερότητα και την ομαλή ροή πετρελαίου, ιδίως μέσω των Στενών του Ορμούζ.
Το γεγονός αυτό, από μόνο του, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρόκληση για τους Κινέζους και να τους κάνει να επιδιώξουν ένα στρατηγικό ρόλο στην περιοχή, δήλωσε στο πρακτορείο Reuters διπλωματική πηγή με γνώση της κατάστασης». Από την παραπάνω ανάλυση γίνονται φανερές οι αντιθέσεις συμφερόντων και οι μονοπωλιακοί ανταγωνισμοί. Εχει γραφτεί τελευταία ότι οι ΗΠΑ, με την παραγωγή υδρογονανθράκων, δηλαδή ενέργειας, από τον σχιστόλιθο, αντιμετωπίζουν χωρίς πρόβλημα τις ενεργειακές ανάγκες της οικονομίας τους. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, υπερέχουν των ανταγωνιστών τους.
Είναι γεγονός και έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη εμπεριέχουν την πολιτική υπονόμευσης της καπιταλιστικής οικονομίας από έναν ανταγωνιστή στον αντίπαλό του. Με κάθε μέσο. Και φαίνεται ότι, εκτός των άλλων, αυτή η επιδίωξη των ΗΠΑ για υπονόμευση και της οικονομίας της Κίνας και των συμφερόντων της στην περιοχή είναι κάτι παραπάνω από αντιληπτή.
