Την Κυριακή 4 Μάη ο Γ. Δελαστίκ, διευθυντής της εφημερίδας του ΝΑΡ «Πριν», έγραφε: «Αν δεν υπάρχει ισχυρή πίεση από τα αριστερά, ώστε να ριζοσπαστικοποιείται η κοινωνία και να υποχρεώνει μια υποθετική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετεί και κάποια φιλολαϊκά μέτρα, η ενσωμάτωσή της στο σύστημα είναι εκ των προτέρων βέβαιη. Η εκλογική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές είναι μια από τις προϋποθέσεις ύπαρξης αριστερής πίεσης...»!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λανσάρεται σαν ο εγγυητής του φιλολαϊκού προσανατολισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αμφισβητώντας το χαρακτήρα που αυτή θα έχει ως κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και εμφανίζοντάς τον σαν επίδικο της επόμενης περιόδου και όχι σαν δεδομένο. Τον ίδιο ρόλο διεκδικούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2009, υποστηρίζοντας ότι το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ έχει θετικά στοιχεία και πως η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ θα του επέτρεπε να ελέγχει το ΠΑΣΟΚ ότι τα τηρεί, ότι «δεν θα βγάλει φλας δεξιά»... Αν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη θέση του ΠΑΣΟΚ, μήπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ;
Ουδεμία εντύπωση δεν πρέπει να μας προκαλεί αυτή η στάση. Κατ' αρχήν, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται συνδικαλιστικά σε μια σειρά από χώρους. Δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνουν ή στηρίζουν ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις τοπικές εκλογές (π.χ. Χαλάνδρι, Αγ, Παρασκευή κ.α.).
Είναι, εξάλλου, πάγια η κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βάζει στόχους «αιχμές», που μπορεί τάχα να φέρνουν «νίκες» στο κίνημα. Στην πράξη, αντιλαμβάνονται την πάλη του εργατικού κινήματος ως πάλη ενάντια σε επιμέρους νόμους, υπουργούς. Αυτήν την τακτική εξέφραζαν τα συνθήματα «αλήτη Μητσοτάκη», αργότερα επί Σημίτη το «κάτω η χούντα των εκσυγχρονιστών», μετά το «κάτω η χούντα του Καραμανλή». Η τακτική, δηλαδή, που, ανάλογα με τη συγκυρία, αναδεικνύει ως κύριο αίτημα την πτώση ενός υπουργού ή της κυβέρνησης. Η πλειοδοσία στις αντικυβερνητικές κορόνες κρύβει τη διαχρονική «από τα κάτω» στήριξη στην εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων. Ετσι και σήμερα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πλειοδοτεί στο «κάτω η κυβέρνηση», βάζοντας στο απυρόβλητο την εξουσία του κεφαλαίου.
Το πώς μια δύναμη που εμφανίζεται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ (χωρίς βεβαίως να τη συνδέει με το στόχο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας) επιδιώκει να γίνει «στήριγμα» μιας δύναμης που κλίνει σε όλους τους τόνους την πίστη της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι απορίας άξιο.
Ακριβώς αυτή η τακτική είναι εκείνη που οδηγεί τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίζουν το ρόλο πρόθυμης συνδικαλιστικής «ουράς» και δορυφόρου των πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα σε μια σειρά κλάδους και χώρους, όπου αναλαμβάνουν εργολαβικά την προώθηση της γραμμής του, αλλά και με κοινά σχήματα στις αρχαιρεσίες, σταθερά ταγμένοι σε αντι-ΠΑΜΕ γραμμή.
