Αρκετά περίεργη, εκ πρώτης όψεως σε κάποιον που δεν γνωρίζει την προϊστορία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η δήλωση της Ρένας Δούρου, υπεύθυνης Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΝ, «για την πρόσφατη αιματηρή καταστολή αντιφρονούντων από το καθεστώς της Συρίας, στην πόλη Χάμα».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ζητάει επέμβαση της «διεθνούς κοινότητας», στην ουσία επέμβαση των ιμπεριαλιστών για να... σώσουν το λαό της Συρίας. Ομως, με μια δεύτερη ανάγνωση αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η διαχρονική αντίληψη του οπορτουνιστικού χώρου σε σχέση με τους «καλούς» και «κακούς» ιμπεριαλιστές, όπου πρέπει να πάμε με τους «καλούς», και την υιοθέτηση όλου του νεοταξικού οικοδομήματος περί «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και επεμβάσεων, για δήθεν αποτροπή ανθρωπιστικών καταστροφών, παραβλέποντας σκόπιμα πως όλα αυτά είναι το άλλοθι των ιμπεριαλιστικών επιτελείων για να ξετυλίξουν τα σχέδιά τους, τα οποία είναι πάντα σε βάρος των λαών.
Στη συγκεκριμένη λοιπόν δήλωση, η οποία στάλθηκε από το γραφείο Τύπου του ΣΥΝ, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Τώρα η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας παράλληλα, πολιτικά και οικονομικά, τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Τώρα είναι πραγματικά η ώρα της έμπρακτης αλληλεγγύης προς το λαό της Συρίας!». Αραγε δεν γνωρίζουν σε ποιους απευθύνονται; Προφανώς και γνωρίζουν. Είναι η «διεθνής κοινότητα», που με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ (και τις ΗΠΑ), εδώ και πάνω από τέσσερις μήνες σκορπάει το θάνατο στη Λιβύη, στο όνομα της προστασίας του λαού της από το καθεστώς Καντάφι. Είναι οι ίδιοι που με ανάλογα προσχήματα αιμοτοκύλησαν τη Γιουγκοσλαβία και ισοπέδωσαν το Ιράκ.
Μάλιστα, στην εν λόγω δήλωση του στελέχους του ΣΥΝ γίνεται και επίκληση του παραδείγματος της Λιβύης: «Σήμερα, πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της "άνοιξης της Συρίας", οι εξεγερμένοι επιμένουν, παρά το λουτρό αίματος, να στέκονται όρθιοι και να αντιστέκονται διεκδικώντας ό,τι και οι Αιγύπτιοι, οι Τυνήσιοι, οι Λίβυοι: Ελευθερία, δημοκρατία, σεβασμό της αξιοπρέπειάς τους». Ολα αυτά δεν πρέπει να μας ξενίζουν. Το φαινόμενο της συμπόρευσης με ένα μέρος των ιμπεριαλιστών και της καλλιέργειας συγχύσεων και αυταπατών είναι σύμφυτο με τον οπορτουνισμό, είναι παλιά τους τέχνη. Εξάλλου αυτός ήταν πάντα ο ρόλος τους...
