Τις τελευταίες 3-4 μέρες σε διάφορα blogs και forums αναφέρεται η δήθεν προδοτική στάση του ΠΑΜΕ στην ΑΔΕΔΥ, που απέναντι στην πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΑΚΕ για απεργία διαρκείας με επαναλαμβανόμενες 48ωρες είχε το θράσος να ζητήσει 24ωρη απεργία και επανεκτίμηση την ίδια μέρα για να εκτιμήσουν τα όργανα τη συμμετοχή και την κλιμάκωση!
Είχε το θράσος δηλαδή να ζητήσει τη συμμετοχή των εργαζομένων.
Είχε το θράσος δηλαδή να ζητήσει σε μια απεργία να υπάρξουν απεργοί.
Είχε το θράσος δηλαδή μια μορφή πάλης όπως η απεργία, να μην εκφυλιστεί.
Είχε το θράσος δηλαδή ένα κίνημα όσο στα κάτω του κι αν είναι, να μη γίνει ουρά εκλογικών παιχνιδιών.
Είχε το θράσος δηλαδή να ζητάει συλλογική εκτίμηση οργάνων για μια προτεινόμενη μορφή πάλης που εμπεριέχει το στοιχείο της κλιμάκωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βέβαια στο διαδίκτυο, στο ΠΡΙΝ κα νόμιζαν ότι έπιασαν τον παπά από τα... Έγραψαν για τον περίεργο ρόλο που παίζει το ΠΑΜΕ στην εκτόνωση των διαθέσεων, για συμμαχίες με την ΠΑΣΚΕ κοκ. Ευτυχώς που το κίνημα δε φτιάχνετε στα blogs αλλά σε χώρους δουλειάς και οι εργαζόμενοι που τολμούν να βγουν στους δρόμους ξέρουν και που να πάνε.
Ας το πιάσουμε από την αρχή..
Αυτοί που απεργούν πρέπει να απεργούν.
Ναι! Ίσως χρειάζεται να λέμε και τα αυτονόητα αλλά ο εκφυλισμός είναι βαθύς.
Απεργία με αναρρωτική άδεια δεν είναι απεργία.
Απεργία με άδεια δεν είναι απεργία.
Απεργία με το μεροκάματο να πέφτει δεν είναι απεργία.
Απεργία με απουσία κατά την ώρα της συγκέντρωσης δεν είναι απεργία.
Απεργία με χρήση ρεπό δεν είναι απεργία.
Απεργία χωρίς απεργούς δεν είναι απεργία!
Και στο σημερινό άρθρο στον Ριζοσπάστη από τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ στο γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ ξεσκεπάζονται και τα ψέμματα αλλοίωσης των πρακτικών αλλά κυρίως αποτυπώνεται και η υποκρισία, η βρωμιά και η σαπίλα με μια σειρά παραδείγματα από την τελευταία απεργ..απεργοσπασία τους.
