 |
Στο «παιδομάζωμα», με πρωτεργάτη τη βασίλισσα Φρειδερίκη, έδωσαν ιδιαίτερο βάρος. Αρκετά χρόνια μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, με το επιχείρημα «της παράνομης κράτησης των βιαίως απαχθέντων ελληνοπαίδων από τις χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών (ΛΔ)», συντηρούσαν το κλίμα του ψυχρού πολέμου, μιας μορφής της αντίθεσης και πάλης μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού.
Σήμερα, που αναβιώνει ο αντικομμουνισμός της εθνικοφροσύνης, δεν μπορούσε να μείνει έξω από την αρθρογραφία «το παιδομάζωμα» με τα αντίστοιχα της περιόδου επιχειρήματα από το ΛΑ.Ο.Σ., τη «Χρυσή Αυγή» (Χ.Α.) και άλλα φασιστοειδή. Η αναπληρώτρια του τομέα Γυναικών του ΛΑ.Ο.Σ., Φ. Κούρταλη, σε άρθρο στο διαδίκτυο, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Νέα μορφή γενιτσαρισμού», «στρατολόγηση παιδιών... και η αποστολή τους στην Ελλάδα για να πολεμήσουν κατά της Ελλάδος», «το παιδομάζωμα ήταν απόφαση της Σλαβικής ηγεσίας», «Ηταν ένας τρόπος προκειμένου να αποκτήσει το ΚΚΕ έναν μελλοντικό στρατό με τα παιδιά που απήχθησαν βιαίως».
 |
Ο αρθρογράφος της «δημοκρατικής αστικής εφημερίδας», αφού πρώτα αμφισβητεί την ανάγκη της μετακίνησης των παιδιών στις ΛΔ λέγοντας ότι «προκαλεί μόνο προβληματισμό σχετικά με την ανάγκη ή όχι... της μετακίνησης των 28.000 περίπου παιδιών από φτωχές οικογένειες και σχεδόν έρημα χωριά προς τις χώρες του πρώην "υπαρκτού"», εικάζει: «Το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατέψει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».
Δηλαδή, το ΚΚΕ, κατά τον αρθρογράφο, ετοιμαζόταν για «τρίτο γύρο», προτού να τελειώσει ο «δεύτερος» και ενώ αυτός δεν είχε κριθεί ακόμα! Ο αντικομμουνιστικός παραλογισμός σε όλο το μεγαλείο του..!
Το αστικό κράτος μετά τη Βάρκιζα
Μετά την υποχώρηση - συνθηκολόγηση του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το αστικό κράτος μεθοδευμένα και με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών συμμάχων του επιδίωξε την υπέρ του αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που δεν είχε ακόμη παγιωθεί, με στόχο τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας που είχε κλονιστεί σοβαρά από τις μάχες του Δεκέμβρη του 1944.
Για την αναδιοργάνωση του καπιταλιστικού κράτους χρησιμοποιήθηκαν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις, γι' αυτό και επανήλθε η Βασιλεία, η οποία είχε ενεργό ρόλο όπως θα δούμε στη συνέχεια.
 |
Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών είχε θύματα χιλιάδες παιδιά. Υπολογίζεται ότι πάνω από 15.000 παιδιά άνω των 14 ετών ήταν φυλακισμένα στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Βίδου, της Λέρου, του Ιτζεδίν, της Κηφισιάς κ.ά. Αρκετά ήταν καταδικασμένα σε θάνατο γιατί δεν αποκήρυτταν τους γονείς τους, ενώ στην Κέρκυρα έγιναν τελικά και εκτελέσεις παιδιών (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 465).
Με πρακτικά μέτρα, συλλήψεις πρώην αξιωματικών, το αστικό κράτος έγκαιρα κατάφερε να στερήσει δυνάμεις εμπειροπόλεμες από τον ΔΣΕ. Με την τρομοκρατία και τις εκτελέσεις βρήκε δυνάμεις που υπέκυψαν στις πιέσεις και τις χρησιμοποίησε στην επάνδρωση και αναδιοργάνωση του αστικού στρατού για γενίκευση της ένοπλης σύγκρουσης.
Ενα ακόμη μέτρο του ελληνικού αστικού κράτους αποτέλεσε το σχέδιο μετακίνησης του πληθυσμού (μετακινήθηκαν 800.000) από την ύπαιθρο στις πόλεις. Η μετακίνηση των λεγόμενων «ανταρτόπληκτων», για να σωθούν από τις «σφαγές» των «συμμοριτών», από το 1947, με τη δημιουργία νεκρών ζωνών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ από τους κατοίκους που βοηθούσαν τα τμήματά του με τρόφιμα, πληροφορίες και εφεδρικές δυνάμεις που είχε ανάγκη ο ΔΣΕ, ιδιαίτερα το 1948 που γενικεύτηκε η επίθεση του αστικού στρατού. Αυτά ήταν τα «έρημα χωριά» που δεν είδε ο αρθρογράφος του «Βήματος» και όχι τα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας που είδε, στα οποία κατέφυγαν και οι χιλιάδες κυνηγημένοι από τους ΜΑΥδες, τη χωροφυλακή και το στρατό (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 462 - 463).
 |
Το πραγματικό παιδομάζωμα υπό την καθοδήγηση της βασίλισσας Φρειδερίκης ήταν μια παράπλευρη επιχείρηση της μετακίνησης του πληθυσμού, όπου με την επίβλεψη της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα (ΑΜΑG) και άλλων ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών γινόταν το ξεδιάλεγμα των παιδιών που κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα, στις περιβόητες παιδουπόλεις κ.α.
Σύμφωνα με στοιχεία των πρωταγωνιστών της επιχείρησης, 150.000 παιδιά ακολούθησαν τους μετακινούμενους γονείς τους και άλλες 50.000 κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα (ό.π. σελ. 465 - 467).
Βασικός στόχος του παιδομαζώματος ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα μεταστροφής τους ενάντια στον ΔΣΕ και το ΚΚΕ. «Η Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος εγκαινίασε την πρώτη βασιλική παιδούπολη με 500 παιδιά στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης τον Ιούλιο του 1947» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 148).
Το Γενάρη του 1948 λειτουργούν 52 παιδουπόλεις (αργότερα 58) με το σύστημα πειθαρχημένης διαβίωσης και 28.000 έγκλειστα παιδιά κάτω των 14 ετών. Ηταν φασιστικά γκέτο - επανδρωμένα με απόστρατους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού και της χωροφυλακής, γυναίκες πιστές στη βασίλισσα Φρειδερίκη, ανώτερους κυβερνητικούς υπαλλήλους και διπλωμάτες.
Ενεργό ρόλο είχε και η σύζυγος του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Γκρέιντι, που είχε αναλάβει μέσω των ρ/σ και του Τύπου της Αμερικής την προπαγάνδα του έργου του βασιλικού ιδρύματος και των παιδουπόλεων (ό.π. σελ. 151).
Οι αστοί αρθρογράφοι, φασίστες και μη, όπως και η βασίλισσα, κατά το λαό «Φρίκη», χρησιμοποίησαν το επιχείρημα ότι με τις παιδουπόλεις «έσωσαν» τα παιδιά των «συμμοριόπληκτων» περιοχών, «είχαν απομακρυνθεί μερίμνη του κράτους προς αποφυγή απαγωγής από τους συμμορίτες» (Η Ιδέα της Βασιλείας, τεύχ. 2, Ιούλης 1983, σελ. 15).
Οπως όμως προκύπτει και από τις ημερομηνίες, που αποδέχονται και αστοί ιστοριογράφοι, η απόφαση της ίδρυσης του βασιλικού οργανισμού για τις παιδουπόλεις πάρθηκε στις 10/7/1947, 8 μήνες πριν την απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), 7/3/1948, για τη μετακίνηση παιδιών από την Ελεύθερη Ελλάδα στις ΛΔ.
Η απόφαση για μετακίνηση παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες
Το ΚΚΕ, μετά από τη Βάρκιζα, βρέθηκε πίσω από την αστική τάξη στην ετοιμασία για γενίκευση της πάλης. Είχε αναπτύξει την ένοπλη πάλη ως μέσο πίεσης για τη διαμόρφωση συνθηκών ομαλής δημοκρατικής πορείας και ανάλογα με τις εξελίξεις. Επρόκειτο για τακτική που είχε τη σύμφωνη γνώμη και ηγετών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ δεν είχαν κανένα σχέδιο μετακίνησης παιδιών. Αντίθετα, αυτό που είχε αποφασιστεί ήταν να σχεδιαστεί η μόρφωση των παιδιών των ελεύθερων περιοχών. Είναι χαρακτηριστικές γι' αυτό το θέμα οι αποφάσεις του Γενικού Στρατηγείου του ΔΣΕ με ημερομηνίες 10/8/1947 και 8/8/1947 αντίστοιχα, που μεταξύ άλλων ανέφεραν:
«Κάθε λαϊκό συμβούλιο έχει υποχρέωση να οργανώσει στο χωριό ένα σχολείο (...) Σχετικά με τη διδακτική ύλη θα αρχίσει με βάση τα υπάρχοντα διδακτικά βιβλία» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 220 - 221).
Από το 1947 λειτουργούσαν σχολεία και στους προσφυγικούς οικισμούς των διωκόμενων αγωνιστών του ΕΑΜ που είχαν καταφύγει στο εξωτερικό, όπως στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, όπου λειτουργούσαν 3 δημοτικά σχολεία, 2 νηπιαγωγεία, 1 βρεφικός σταθμός.
Η καθυστέρηση γενίκευσης της ένοπλης πάλης από το 1946, αφού η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη μετά το Δεκέμβρη (1944), όταν ο ένοπλος αγώνας γενικεύτηκε, είχε ως αποτέλεσμα το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ να έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από την επιδείνωση στην εξέλιξη στο συσχετισμό δυνάμεων και τη μέριμνα για τον άμαχο πληθυσμό στην περιοχή τους, που ήταν όλη ζώνη πολέμου.
Σωστά το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) στο τέλος του 1947 έκριναν ότι ήταν επιβεβλημένη η απομάκρυνση των παιδιών από τις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας που δεν ήταν «έρημα χωριά», όπως γράφει ο αρθρογράφος στο «Βήμα». Ηταν κατοικημένες περιοχές που καθημερινά δέχονταν επιθέσεις από τον αστικό στρατό με βαρύ πυροβολικό και αεροπορία.
Στις περιοχές αυτές που είχε ευθύνη ο ΔΣΕ ήταν καθημερινές οι εκκλήσεις των κατοίκων προς την ΠΔΚ για τη σωτηρία των παιδιών.
Οι διαταγές για το βομβαρδισμό των χωριών ήταν ιδιαίτερα απάνθρωπες. Είναι χαρακτηριστική η διαταγή της Διοίκησης Αεροπορίας Στρατού με τίτλο «Αεροπορική περικύκλωση» και ημερομηνία 3/5/1947, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Αεροπορία αιφνιδιαστικώς... ίπταται άνωθεν του χώρου... απαγορεύει την απομάκρυνσιν του εχθρού και εξοντώνει πάντα επιχειρούντα ν' απομακρυνθεί» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 4, σελ. 483).
Σε αξιολόγηση αεροπορικής επίθεσης με θέμα «προσβολαί στόχων παρά της Αεροπορίας» μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Παρέστη ανάγκη προσβολής παρά της Αεροπορίας ωρισμένων κατωκημένων τόπων (διά πολυβολισμών και ρουκετών)... είναι φυσικόν και ενδεχόμενον να επλήγησαν και χωρικοί και τινές αθώοι...»(ό.π. σελ. 304 - 305).
Είναι ακόμη γεγονός ότι στα σχέδια του αστικού στρατού, που δεν ήταν δύσκολο να τα μάθει το ΚΚΕ, βρισκόταν και η χρησιμοποίηση πιο αποτελεσματικών μέτρων μαζικής εξόντωσης. Το Ανώτατον Συμβούλιο Εθνικής Αμύνης έθεσε στις 10/7/1948 στον επικεφαλής της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα Τζ. Α. Βαν Φλιτ Υπόμνημα που μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο Ελληνικός Στρατός αναγκαιεί βομβαρδιστικά... ειδικάς εμπρηστικάς βόμβας... Αέρια» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 9, 1998, σελ. 182).
Στις 7/3/1948 αποφασίστηκε η αποστολή στις γειτονικές λαϊκοδημοκρατικές χώρες παιδιών των εμπόλεμων περιοχών. Η απόφαση που δημοσιεύτηκε στο δελτίο ειδήσεων του ΔΣΕ μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Προσωρινή Κυβέρνηση... αποφάσισε να κάνει αποδεκτές τις αιτήσεις των λαϊκών οργανώσεων και των γονιών και να εγκρίνει την αποστολή και παραμονή των παιδιών, μέχρις ότου οι συνθήκες στη χώρα μας θα επιτρέψουν την επιστροφή τους» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 226).
Αυτή την περίοδο το ΚΚΕ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο για την προστασία των παιδιών από τη μεταφορά τους στις φιλικές προς το ΔΣΕ Λαϊκές Δημοκρατίες. Ο ΔΣΕ δεν είχε άλλη περιοχή στην ευθύνη του εντός της Ελλάδας που να είναι έξω από την εμπόλεμη ζώνη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Δεν εφαρμόστηκε κανένα μυστικό σχέδιο, γιατί το θέμα της μετακίνησης, εκτός του ότι ανακοινώθηκε ανοιχτά στις ελεύθερες περιοχές, απασχόλησε τα Λαϊκά Συμβούλια των χωριών και πήρε διεθνείς διαστάσεις στο διεθνές συνέδριο Δημοκρατικής Νεολαίας στο Βελιγράδι στις 3/3/1948 και στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Δημοκρατικών Γυναικών την 1/12/1948 στη Βουδαπέστη.
Η αποστολή των παιδιών στις ΛΔ έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των στενών συγγενών τους, γιατί πολλά ήταν ορφανά, ήταν οργανωμένη από τα Λαϊκά Συμβούλια με συνοδούς μέχρι τις χώρες υποδοχής τους και φυσικά τα παιδιά δεν ήταν όλα παιδιά μελών του ΚΚΕ και των μαχητών του ΔΣΕ.
Χώρες που δέχτηκαν τα παιδιά ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Παιδιά δέχτηκε και η Αλβανία, τα οποία αργότερα προωθήθηκαν στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η Σοβιετική Ενωση δέχτηκε παιδιά αρκετά αργότερα, μετά την αποχώρηση του ΔΣΕ και το πέρασμα των μαχητών του στην πολιτική προσφυγιά, με την πολιτική συνένωσης των οικογενειών που επακολούθησε.
Για την παρακολούθηση της φροντίδας και της μόρφωσης των παιδιών, το ΚΚΕ και η ΠΔΚ από το Μάη του 1948 ίδρυσαν την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), η οποία στελεχώθηκε από προσωπικότητες όπως ο Πέτρος Κόκκαλης ως επικεφαλής της, η λογοτέχνις Ελλη Αλεξίου, ο παιδαγωγός Γιώργος Αθανασιάδης, ο εκπαιδευτικός Θανάσης Μητσόπουλος κ.ά.
Ο σκόπιμος τότε αντικομμουνιστικός θόρυβος που είχε σηκώσει η κυβέρνηση, για να καλυφθεί και το πραγματικό δικό της παιδομάζωμα, προκάλεσε το ενδιαφέρον και του διεθνούς αστικού Τύπου. Υπήρξαν δημοσιεύματα από επισκέψεις στις Λαϊκές Δημοκρατίες, που διέψευσαν την αστική προπαγάνδα για τις «άθλιες» συνθήκες διαβίωσης των παιδιών.
Η Manchester Gardian στις 17/1/1950 έγραψε μεταξύ άλλων: «ήταν απλά όπως πρέπει, ντυμένα, καλοθρεμμένα και τα φροντίζουν διπλωματούχες παιδαγωγοί» (Ο.π. σελ. 260).
Η προσπάθεια της ελληνικής κυβερνητικής προπαγάνδας να στοιχειοθετήσει κατηγορία για βίαιη μεταφορά παιδιών από τις Λαϊκές Δημοκρατίες με την ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό κ.α. στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, με την παράλογη απαίτηση για τον άμεσο επαναπατρισμό όλων των «απαχθέντων» παιδιών, δεν είχε τελικά αποτέλεσμα. Τα στοιχεία ήταν συντριπτικά υπέρ της αλήθειας ότι η πλειοψηφία είχε απομακρυνθεί με τη σύμφωνη γνώμη των συγγενών τους.
Ο ίδιος ο Τζορτζ Μάρσαλ τόσο στις 24/4/1948 όσο και στις 14/8/1948 έγραψε ότι «υπήρχε "ανεπαρκής τεκμηρίωση" του ισχυρισμού πως μεγάλος αριθμός παιδιών είχε απομακρυνθεί με τη βία και πως υπήρχαν λίγα ή καθόλου τεκμήρια για άμεση ανάμειξη των κρατών δορυφόρων» (Lars Baerenzen, Μελέτες για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945 - 1949, σελ.152).
Η πάλη μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού
Τι ήταν αυτό που διακήρυσσε και διακηρύσσει το ΚΚΕ και που ενοχλεί τους αστούς; Είναι ότι το ΚΚΕ πέρα από μεθοδολογικά και θεωρητικά προβλήματα στις αναλύσεις του για τον ελληνικό καπιταλισμό, σε συνδυασμό με αποφάσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στην 94χρονη πορεία του έδειξε σταθερή προσήλωση στο ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη και ότι στον καπιταλισμό ο ηγετικός ρόλος στην κοινωνική εξέλιξη ανήκει στην εργατική τάξη.
Αυτό προσπαθούσε να δώσει στα παιδιά στις Λαϊκές Δημοκρατίες, το δίκιο του ταξικού αγώνα του λαού και του ΔΣΕ, αυτό εξασφάλιζε και εφεδρικές δυνάμεις στον ΔΣΕ όσο διαρκούσε η ένοπλη πάλη.
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, το ΚΚΕ καλλιεργούσε την άποψη ότι «τα εθνικά συμφέροντα» της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης δεν ταυτίζονται με αυτά του εργαζόμενου λαού και αυτό ήταν ένα συμπέρασμα που προέκυπτε και από τις δύο ένοπλες συγκρούσεις, του Δεκέμβρη του 1944 και της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ.
Ο αρθρογράφος του «Βήματος» αναφέρει ότι «το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατεύσει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».
Είναι με έναν άλλο τρόπο το επιχείρημα του αστικού πολιτικού κόσμου, του «από Βορρά κινδύνου», των «ΕΑΜοβούλγαρων», που καλλιεργήθηκε μέχρι τις δεκαετίες του 1950 και 1960 για να ενταχθεί το ελληνικό αστικό κράτος στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ), με στόχο την ισχυροποίηση της κυριαρχίας της ελληνικής αστικής τάξης.
Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Κ. Τσαλδάρης, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, είχε πει στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΟΗΕ στις 28/9/1948:«Χιλιάδες παιδιά απαχθέντων από τους γονείς των έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών των αναρχικών εις τας χώρας τας γειτονεύουσας με την Ελλάδα και αν τα παιδιά ταύτα δεν εξολοθρευτούν καθοδόν, συνεπεία των στερήσεων... ταύτα θα αποτελέσουν μίαν ημέραν ομάδα νέων γενιτσάρων...» (Δημ. Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, σελ. 252).
Η όλη πορεία της μόρφωσης και της εξέλιξης των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ενωση αποτελεί την ιστορική διάψευση του τότε αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, ανέδειξε τις μεγάλες δυνατότητες του σοσιαλισμού στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Από το 1949 μέχρι το 1973 συντάχθηκαν και εκδόθηκαν 44 αλφαβητάρια και αναγνωστικά για όλες τις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου στην ελληνική γλώσσα, 6 εγχειρίδια Ελληνικής Ιστορίας, 7 εγχειρίδια Γεωγραφίας της Ελλάδας. Επίσης, στη 15ετία 1960 - 1975 εκδόθηκαν 40 τίτλοι εξωσχολικών βιβλίων για παιδιά, 50 τίτλοι παιδικών αναγνωσμάτων και 57 τίτλοι λογοτεχνικών βιβλίων με έργα Σολωμού, Μακρυγιάννη, Παλαμά, Καρκαβίτσα, Σικελιανού κ.ά., καθώς και ανθολογίες ποίησης και δημοτικών τραγουδιών.
Σε έναν παιδικό πληθυσμό που, πριν τη μετακίνησή του, η πλειοψηφία του είχε γνώσεις Α΄ Δημοτικού, το 23% υπήρξαν απόφοιτοι μέσων και ανώτερων τεχνικών σχολών και το 17,6% πτυχιούχοι ανώτατων πανεπιστημιακών σχολών.
Την ίδια περίοδο, στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης, τα παιδιά υπέστησαν παντοειδείς εξευτελισμούς και πλύση εγκεφάλου. Εχουν αποκαλυφθεί ομαδικοί βιασμοί, αγοραπωλησίες, απόπειρες αυτοκτονίας, ακόμα και εκτελέσεις (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 180).
Βασικός προορισμός των αναμορφούμενων παιδιών ήταν, μέσω της υιοθεσίας, η προώθησή τους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ - Καναδάς, Αυστραλία), μέχρι και τη δεκαετία του 1960. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της περιόδου με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή που αναφέρει: «Επ' ευκαιρία της αφίξεως του 10.000στού παιδιού που υιοθέτησαν Αμερικανοί απ' την Ελλάδα έγινε επίσημος τελετή εις τον Λευκόν Οίκον,... το οποίο θα γίνει πλέον Αμερικανάκι» (Νέα Οικονομία, τεύχ. 6, χρόνος ΣΤ΄, Ιούνης, 1962, σελ. 168).
Το αστικό κράτος και μετά τη λήξη του εμφυλίου υπολογίζεται ότι είχε εγκαταλείψει στη μοίρα τους 265.000 παιδιά από τα 380.000 ορφανά και τις άλλες 150.000 που ακολούθησαν τους γονείς τους που ξεσπιτώθηκαν από τη μετακίνηση του πληθυσμού και δεν είχαν καμιά κρατική μέριμνα.
Είναι χαρακτηριστικά και δημοσιεύματα του αστικού Τύπου για το μαρτύριο των παιδικών ψυχών στην Αθήνα κ.α. που περιλαμβάνονται στην «Τρίχρονη Εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», σελ. 466.
«Στην Αθήνα γυρίζουν παιδιά στους δρόμους, ... κοριτσάκια 10 με 15 χρονών με το πρόσχημα ότι πουλούν λουλούδια, διαφθείρονται, πλανώμενα τις νυχτερινές ώρες στα διάφορα νυχτερινά κέντρα». («Το Βήμα», 15 Ιανουαρίου 1949).
«Αυτά τα παιδάκια που δεν ξέρουν τίποτα από τις χαρές της παιδικής ηλικίας ... Η εκμετάλλευσή τους από ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων και εμπόρους... εκατόν είκοσι χιλιάδες ορφανά πλανιούνται σαν στοιχειά μέσα στις ελληνικές νύχτες» (Le Monde φ. 13 Φεβρουαρίου 1950).
Η ανατροπή του σοσιαλισμού με την επικράτησης της αντεπανάστασης δεν αναιρεί αυτήν την επαναστατική κοινωνική πολιτική κίνηση ως αναγκαιότητα, επικαιρότητα και προοπτική, τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, την επιβεβαιώνει με έναν άλλο τραγικό τρόπο, την κατάσταση των παιδιών των χιλιάδων μεταναστών απ' αυτές τις χώρες.
