02 Φεβρουαρίου, 2013

Τους φιγουρατζήδες να τους ψάξουν αλλού


Και τι δεν έχει γραφτεί και ακουστεί αυτές τις ημέρες στα αστικά ΜΜΕ, με αφορμή την επίθεση των ΜΑΤ στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, αλλά και τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των ναυτεργατών.

Ότι «το ΠΑΜΕ ζει, ενώ το είχαμε ξεχάσει», «ότι το ΚΚΕ επιστρέφει», «ότι υπάρχει ανταγωνισμός ακτιβισμού ΚΚΕ–ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογική επιρροή», «ότι το ΚΚΕ υιοθετεί πιο ριζοσπαστικές πρακτικές (αναφέρονται και ως καραγκιοζιλίκια), ενώ μέχρι σήμερα ήταν υπέρ του δέοντος συστημικό», ακόμη και «ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει πόντους στο ΚΚΕ για να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ». Στο τελευταίο βρήκαν σύμμαχο και το γνωστό προβοκάτορα από τα παλιά, Καρατζαφέρη.

Όλοι αυτοί βέβαια ελάχιστα ασχολήθηκαν με την ουσία, δηλαδή την προβοκάτσια της κυβέρνησης που οδήγησε στο χτύπημα και τη σύλληψη συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Ελάχιστα ασχολήθηκαν με την επιχείρηση «Νόμος και Τάξη» της κυβέρνησης, που κάθε μέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ότι στόχο έχει τους αγώνες του λαού, που θα δυναμώσουν εξαιτίας της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής.

Όλοι αυτοί που τώρα ανακάλυψαν την επιστροφή του ΚΚΕ στην ενεργό δράση δε βλέπουν ή κάνουν πως δε βλέπουν τις δεκάδες κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστατούν τα μέλη του ΚΚΕ, την μαζική οργανωμένη απειθαρχία στα χαράτσια, τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια.

Όλα τα παραπάνω, όπως και η παράσταση διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας, δεν ήταν επικοινωνιακό παιχνιδάκι. Ήταν η αυτονόητη στάση και αντίδραση εκπροσώπων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, εκλεγμένων από χιλιάδες εργάτες και συνταξιούχους, από όλους αυτούς δηλαδή, που ξεδιάντροπα ο υπουργός της εργοδοσίας και της προβοκάτσιας χαρακτήρισε «πελάτες» του ασφαλιστικού συστήματος. Και για να μιλάμε καθαρά. Άμεσα, όπως έγινε προχθές, πρέπει να αντιδρά κάθε διοίκηση σωματείου στις επιθέσεις της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί», όσες προβοκάτσιες και δίκες και αν σκηνοθετήσουν.

Το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστές του, οι κομμουνιστές που πρωτοστατούν στα ταξικά συνδικάτα δεν έχουν ανάγκη να κάνουν «ακτιβισμό», όπως λένε ορισμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να συναγωνιστούν με κανέναν σε ακτιβισμό, γιατί δεν κάνουν ούτε πασαρέλα, ούτε φιγούρα. Δίνουν τη μάχη καθημερινά για την οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Κόντρα στην εργοδοσία και την τρομοκρατία της. Και μάλιστα για αυτή τη δράση έχουν πολλές φορές διωχθεί και απολυθεί. (Μήπως και οι απολύσεις ήταν επικοινωνιακό τρικ για να πάρει πόντους το ΚΚΕ;).


Γι' αυτό άλλωστε και έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων, όπως έδειξαν και οι δηλώσεις αλληλεγγύης από σωματεία, εργατικά κέντρα, χώρους δουλειάς. Χαρακτηριστική η στάση των εργαζομένων του εργοστασίου ELITE, που πήραν απόφαση για απεργία συμπαράστασης στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ: «Το θεωρήσαμε όλοι ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον που ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και η Γραμματέας της Ομοσπονδίας και του κλαδικού Συνδικάτου μας. Είναι δικοί μας άνθρωποι πώς θα μπορούσαμε να μείνουμε αδρανείς. Δίνουμε τρία χρόνια τώρα αγώνα για να κρατήσουμε το εργοστάσιο ανοιχτό, να μπορούμε να έχουμε δουλειά και μεροκάματο. Και σε αυτό τον αγώνα είχαμε στο πλευρό μας σταθερά το ΠΑΜΕ, γι' αυτό και εμείς σήμερα στεκόμαστε στο πλευρό του».

Εκεί κρίνεται ο αγώνας, στην αντιπαράθεση με τη βάρβαρη πολιτική, εκεί κρίνεται αν κάποιος είναι συστημικός ή αντισυστημικός. Εκεί κρίνεται σε τελική ανάλυση η ωρίμανση του λαού, η οργάνωση της πάλης του, η προετοιμασία του για σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες που θα έχουν ως στόχο την ανατροπή της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου.

Τα κινήματα της φιγούρας το σύστημα τα καταπίνει και τα χωνεύει πολύ εύκολα, ακόμη και αν κάποιες φορές τα βαφτίζει «αντισυστημικά». Ενίοτε τον βολεύουν για να αναμορφώνει το πολιτικό σκηνικό.

Το ΚΚΕ έχει αποδείξει ότι δεν υποτάσσει ούτε τη στρατηγική του, ούτε τη δράση του στην κάλπη. Δεν κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια για μερικά ψηφαλάκια παραπάνω. Τέτοιες πρακτικές να τις αναζητήσουν στα άλλα κόμματα και να είναι σίγουροι ότι θα τις βρουν. Στις τελευταίες εκλογές το ΚΚΕ πήγε κόντρα στο ρεύμα του φόβου και των αυταπατών, που κυριάρχησε στο λαό, αρνούμενο να μπει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, ακόμη και όταν ένα μεγάλο μέρος του λαού, ακόμη και πιο ριζοσπαστικοποιημένο, πίστεψε ότι μια κυβέρνηση αριστερής διαχείρισης θα τον έσωζε ή έστω θα τον ανακούφιζε.

Το ΚΚΕ ξέρει καλά ότι η πρόταση διεξόδου, που προβάλλει, επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή, ότι ο λαός αργά η γρήγορα θα ξεπεράσει αυταπάτες και δισταγμούς και θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, θα οργανώσει τη δική του αντεπίθεση. Αυτό φοβούνται. Γι’ αυτό και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη δράση που συμβάλλει σε μια τέτοια προοπτική, είτε με την καταστολή, είτε με τη συκοφαντία που εκφράζει το δόγμα «Νόμος και Τάξη».

Δε θα τους περάσει όμως. Το ΚΚΕ δεν είναι του χεριού τους.