Με αφορμή τα αποτελέσματα στις αρχαιρεσίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, ορισμένοι ξαναζεσταίνουν τη σούπα περί «ενότητας» των «αριστερών» παρατάξεων, που θα δώσουν, δήθεν, ένα άλλο «αριστερό παράδειγμα» στη διοίκηση των συνδικάτων και γενικά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πριν λίγο καιρό, μερικοί από τους ίδιους ιδεολογικούς και συνδικαλιστικούς χώρους είχαν φτάσει να προωθούν τη δημιουργία μέχρι και «αριστερών συνδικάτων». Εχουν κάνει την «ενότητα» σημαία ευκαιρίας και την σηκώνουν κάθε φορά, όταν πρόκειται να προωθήσουν τους πολιτικούς τους στόχους. Στρατηγική τους επιδίωξη ήταν και παραμένει ο εγκλωβισμός των εργαζομένων μέσα σε πλαστές διαχωριστικές γραμμές, σε σχήματα που συσκοτίζουν τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις, που θολώνουν τα αληθινά συμφέροντα και τους πραγματικούς αντιπάλους των εργαζομένων.
Είναι οι ίδιες δυνάμεις που λασπολογούν ανοιχτά κατά του ΠΑΜΕ ότι διασπά το κίνημα, ότι κάνει χωριστές συγκεντρώσεις και δεν ακολουθεί όπως αυτοί την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, δεν «σέβεται» τους συνδικαλιστικούς θεσμούς και προτιμά τη «μοναξιά» και τον «σεχταρισμό». Είναι ταυτόχρονα οι ίδιοι, που ακόμα και τώρα, σε εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα τα κάνουν πλακάκια με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προχωράνε χέρι-χέρι με αυτούς που στα λόγια καταγγέλλουν, βρίσκονται σε πολλές περιπτώσεις σε «ανοιχτή γραμμή» με την εργοδοσία. Η «ενότητα» που ευαγγελίζονται είναι στις κορυφές, στα πόστα και στις καρέκλες. Προωθούν την «αριστερή ενότητα» για να κρύψουν τη στρατηγική τους, που υποτάσσει το κίνημα στους καπιταλιστές και στους στρατηγικούς στόχους της άρχουσας τάξης. Γι' αυτό παρά τα «αριστερά προξενιά» στα οποία επιδίδονται, για χρόνια -και τώρα- ήταν ουρά της πλειοψηφίας στο συνδικαλιστικό κίνημα και τάχθηκαν υπέρ όλων των μεγάλων στρατηγικών επιλογών της: Από την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ και τη σύγκλιση, μέχρι την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Δηλαδή με όλους τους στόχους που προωθεί και ο ΣΕΒ.
Γι' αυτό, μια τέτοια ενότητα δεν την έχουν ανάγκη οι εργάτες. Το ΠΑΜΕ, δεν ξεχωρίζει τους εργάτες ανάλογα με το ποια παράταξη ψηφίζουν, δεν βάζει ταμπέλες ανάλογα με το ποιο κόμμα ακολουθούν. Το ΠΑΜΕ ενώνει τους εργάτες στη βάση των δικών τους ταξικών συμφερόντων. Η ενότητα μπορεί και πρέπει να γίνει μέσα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς απέναντι στους καπιταλιστές και συνολικά στην αστική τάξη. Μια τέτοια ενότητα, κόντρα στην αντεργατική επίθεση, ενάντια στη λαίλαπα που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, με πραγματική αλληλεγγύη και σταθερή πυξίδα την κοινωνική θέση των εργατών, αυτή μπορεί να δώσει ώθηση στο κίνημα.
Οι εργάτες δεν πρέπει να ενωθούν για να κυνηγάνε την «ανάπτυξη» που τους καλούν οι δυνάμεις της καπιταλιστικής διαχείρισης. Δεν μπορεί να είναι με καμία επιχειρηματικότητα, ούτε με την «κρατικοδίαιτη», ούτε με την «υγιή». Δεν μπορεί να κόπτονται για κανέναν καπιταλιστή, ούτε με τα ξένα μονοπώλια, ούτε με τα ντόπια. Οι εργάτες και οι εργάτριες, συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι υποχρεωμένοι να υπερασπίζονται τα δικά τους ταξικά συμφέροντα. Γι' αυτό πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις το ΠΑΜΕ, αυτό είναι το βασικό κριτήριο για τον ρόλο κάθε συνδικάτου και κάθε συνδικαλιστή. Ολα τ' άλλα είναι «αριστερά» φούμαρα, που θέλουν να μετατρέψουν γι' άλλη μια φορά τα συνδικάτα σε νεροκουβαλητές του κάθε επίδοξου κυβερνητικού διαχειριστή, αφήνοντας πάντα ανέγγιχτο το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, που γεννά όλα τα βάσανα της εργατικής τάξης.
Και ένα απόσπασμα από την απάντηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στην προχτεσινή συνέντευξη Τύπου.
-- Το Κόμμα σας συχνά καταγγέλλει τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σας ακούσαμε σήμερα να μιλάτε για το δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων. Κατά το πρόσφατο συνέδριο του ΕΚΑ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, οι δυνάμεις που στηρίζονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστούν απόλυτη πλειοψηφία στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Αν τεθεί το ερώτημα για ένα προεδρείο μια από τα ίδια ή ένα αριστερό προγραμματικό προεδρείο, η θέση του ΚΚΕ ποια θα είναι;
Αρα, λοιπόν, το ουσιαστικό ζήτημα πάλι, γιατί μας ακούνε από την κρατική τηλεόραση οι εργαζόμενοι και ο λαός σε όλη τη χώρα, είναι αυτό: Σωματείο, γενική συνέλευση εργαζομένων, συμμετοχή των εργαζομένων και βοήθεια από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, απ' τις δυνάμεις που θέλουν να ονομάζονται ταξικές, προοδευτικές, δεν ξέρω πώς αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας, ώστε να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, να συμμετέχουν στα συνέδριά τους, να παίρνουν το λόγο, να βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι αντιπρόσωποι των εργαζόμενων τη σφραγίδα τους εκεί και να καθορίζεται η πορεία από εκεί και πέρα. Γιατί έτσι μένουμε σε κάποιες κορυφές, κάποιες ηγεσίες, κάποιους συνδικαλιστές, οι οποίοι συνδιαλέγονται με την εργοδοσία.
-- Το ζήτημα που μας απασχολεί ή πρέπει να μας απασχολήσει, όχι εμάς ως Κόμμα, ευρύτερα τους εργαζόμενους, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι σ' αυτό το συνέδριο 1.000 αντιπρόσωποι εκλεγμένοι από τους εργαζόμενους στα σωματεία, δεν πάτησαν ούτε μισό λεπτό εκεί, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου, των συζητήσεων που γίνονταν εκεί και που αφορούσαν βέβαια, όχι μόνο τον απολογισμό, αλλά και την προοπτική του εργατικού κινήματος.
Σε μια περίοδο που έχουμε καπιταλιστική οικονομική κρίση, που έχουμε αντιλαϊκά μέτρα, που πέφτει το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρει ο κόσμος κατά πού να κοιτάξει και πού να βρει συμπαραστάτη. Από τους 1.000 αυτούς αντιπροσώπους δεν ήταν ούτε ένας αντιπρόσωπος του ΠΑΜΕ. Ηταν αντιπρόσωποι που είχαν εκλεγεί με τα ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της ΝΔ και της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και αναφέρατε, υπονοώντας κάποια πιθανή συνεργασία, που μπορεί το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα με τις διαδικασίες του να το λύσει και να δει συγκεκριμένα.
Πώς, για παράδειγμα - να σας πω ένα άλλο - να συζητήσεις όταν στο φως της δημοσιότητας έρχεται τις τελευταίες μέρες ότι έφερναν αντιπρόσωπους με ειδικά αυτοκίνητα, μετέφεραν τους αντιπροσώπους από μεγάλο σούπερ μάρκετ, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, τέλος πάντων της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, για να πάνε να ψηφίσουν μονοκούκι αυτούς που θα τους υποδείκνυε η εργοδοσία. Τους μετέφεραν εκεί με αυτοκίνητα κάποιοι, λες και ήταν στρατιωτάκια και όχι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εργατών από τους χώρους δουλειάς.
Αυτά θα μας απασχολήσουν ουσιαστικά όλους μας, για να δούμε τι κίνημα θέλουμε; Για να δούμε και την ουσιαστική διαφοροποίηση και διαφορά, και γιατί τονίζουμε εμείς αυτές τις διαφορές. Οταν εμείς αναδεικνύουμε διαφορετικές προσεγγίσεις, θέσεις που έχουμε γι' αυτά τα ζητήματα, δεν είναι απλώς για να διαφοροποιηθούμε και να πούμε «εμείς από δω και οι άλλοι από εκεί», αλλά είναι για να βγουν σημαντικά συμπεράσματα. Και αν θέλετε μέσα στο κίνημα, μέσα στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Αυτά λοιπόν να συζητήσουμε και όχι το πώς θα μοιραστούν οι καρέκλες και οι θέσεις. Με ποια προοπτική, πώς φτάσαμε εδώ και τι σημαίνει αυτό για το κίνημα.
Και να επαναλάβουμε άλλη, μια ακόμα, φορά: Στις περιγραφές των προβλημάτων δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσει κανείς. Απ' όποιο κόμμα. Ολα τα κόμματα συμφωνούν. Τα προβλήματα αρχίζουν εκεί που αρχίζεις και συζητάς, ρε παιδιά γιατί φτάσαμε εδώ. Πού οφείλονται αυτά; Σε τι; Οχι για να κοιτάξεις γενικά το παρελθόν, παρελθοντολογώντας που λένε, αλλά αν δεν δεις τι έφταιξε ή τι δεν έκανες καλά, τι φταίει στο κίνημα, δεν θα μπορέσεις να χαράξεις και σωστή γραμμή, σωστή στρατηγική, να έχεις έναν προσανατολισμό και να πάρεις τα μέτρα σου για να προχωρήσεις μπροστά, είτε ως εργατικό - λαϊκό κίνημα, συνδικαλιστικό, είτε ως αγροτικό, είτε ως κίνημα των ΕΒΕ, ή σε οποιονδήποτε χώρο ή κλάδο. Αρα είναι ουσιαστικό ζήτημα, πολύ περισσότερο βέβαια, με την προοπτική που υπάρχει.
Εδώ, υπάρχει μεγάλη διάσταση και μεγάλο πρόβλημα, ακόμα και - όχι μόνο στις κορυφές που εκεί είναι η μέρα με τη νύχτα στην πλειοψηφία των ζητημάτων - μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, που άλλος μπορεί να είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλος με το ΚΚΕ, άλλος με το ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ κ.λπ., για τα κοινά προβλήματα. Και εκεί υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές απόψεις. Και εκεί η ενότητα πρέπει να χτιστεί μέσα από την πάλη, μέσα από τον ταξικό αγώνα, μέσα από τη συζήτηση ακόμα - να το πω έτσι - γιατί αυτό πιστεύουμε, μέσα από τη σύγκρουση την καθημερινή και τη διαπάλη.
Γιατί νομίζετε ότι αν συμφωνήσουμε και σε ένα ζήτημα, μέσα στο κίνημα, ή στη Λαϊκή Συμμαχία, δε θα γίνεται διαπάλη; Οχι γενικά ιδεών, θα γίνεται διαπάλη και έντονη πολιτική διαπάλη. Εμείς κι αυτό επιδιώκουμε και αυτό είναι και το αντικειμενικό. Θα γίνεται. Και δεν το θεωρούμε ούτε πρόβλημα, ούτε μεμπτό αυτό για μια συμμαχία, σε επίπεδο κινήματος, στο επίπεδο της εργατικής - λαϊκής βάσης, του λαού μας.
rizospastis.gr
