Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ 2

Χτες, μαζί με την έναρξη του 1ου - ως ενιαίου κόμματος - Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε και τελείωσε, χωρίς πολλά πολλά, το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ, που αποφάσισε την αυτοδιάλυσή του. Αξιοσημείωτη ήταν η ανάγκη πολλών ομιλητών να καταδικάσουν τα «μονολιθικά» κόμματα και να εξάρουν τον τρόπο λειτουργίας του ΣΥΝ και κατ' επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ απ' την Κυριακή και πέρα.

Είναι, όμως, ή δεν είναι ο ...πρότυπος τρόπος λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ αυτός που ταυτίστηκε με ομάδες, τάσεις, ρεύματα, «κόμματα μέσα στο κόμμα», όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, που αλληλοσφάζονται για τη διαμόρφωση των εσωκομματικών συσχετισμών; Με τα δικά τους λόγια αυτός ο τρόπος λειτουργίας προσιδιάζει σε «ιερατεία», «μηχανισμούς», «ίντριγκες», «βυζαντινισμούς» και πολλά άλλα τέτοια. Τώρα, που υπάρχει ανάγκη, λόγω της αναβάθμισής του στο αστικό πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο και οργανωτικά.

Γύρω, όμως, απ' την ενιαιοποίηση του σχήματος έχει σηκωθεί κουρνιαχτός που κρύβει την ουσία. Το πρόβλημα του τσακωμού που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αυτοδιάλυση των συνιστωσών. Για τον απλό λόγο ότι αυτές θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αφού μεταβαπτιστούν σε «τάσεις» ή «ρεύματα» εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, μία εξ αυτών δηλώνει ότι «αναστέλλει τη δημόσια λειτουργία της». Αλλωστε και οι διαφωνούντες με τη διάλυση του ΣΥΝ παραδέχτηκαν στο Διαρκές Συνέδριο ότι αυτός είχε ουσιαστικά ήδη διαλυθεί, καθώς οι οργανώσεις του είχαν πάψει προ πολλού να λειτουργούν.

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και πάντως όχι εκεί που το τοποθετούν οι παράγοντες της Κουμουνδούρου και τα διάφορα βιλαέτια... Βρίσκεται στο αν η νέα οργανωτική δομή διασφαλίζει τους απαραίτητους όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών αυτών και την προσπάθειά τους να έχει ο καθένας για λογαριασμό του το πάνω χέρι στην επιχείρηση εξαπάτησης και ενσωμάτωσης του λαού.