Οι ειδήσεις που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή του λαού, ειδήσεις που πρέπει να τις παίρνει υπόψη για να προετοιμάζει τουλάχιστον την άμυνά του, προέρχονται από το μέτωπο της καλπάζουσας καπιταλιστικής κρίσης, όπως οι συνομιλίες μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων (σύνοδος G20).
Κι όμως, τα κανάλια επιμένουν αλλού. Γάνωσαν χτες απ' τα χαράματα το μυαλό των ανθρώπων μέχρι να πειστούν ότι είναι σημαντικό αν θα είναι υπουργός ο Ρουπακιώτης, ο Λοβέρδος ή ο Βορίδης. Παλιά δοκιμασμένη συνταγή για τη δημιουργία ψευδούς συνείδησης. Ωστε να περνάει απαρατήρητη η είδηση ότι το κράτος - που «δεν λειτουργεί», όπως λένε - συνεχίζει να γδέρνει καθημερινά το λαό με ένα και μόνο σκοπό: Να ενισχυθούν οι καπιταλιστές. Είτε αυτό γίνεται με την άγρια φορολογία, είτε αυτό γίνεται με το τσάκισμα των μισθών, είτε αυτό γίνεται με τις περικοπές στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, όλα εκείνα που ενώ ανεβοκατεβαίνουν οι κυβερνήσεις, συνεχίζουν να εφαρμόζονται αδιατάρακτα, δίνοντας άλλη μια απόδειξη της συνέχειας της αστικής εξουσίας ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Επιβεβαιώνουν έτσι για μια ακόμα φορά τη θέση του ΚΚΕ ότι το κρίσιμο είναι να βάζει πλώρη ο λαός για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, ότι αν ο λαός θέλει να αλλάξει τη ζωή του πρέπει να βγει ο ίδιος στο προσκήνιο διεκδικώντας αγωνιστικά κόντρα στο κεφάλαιο λύσεις για τα προβλήματά του, βάζοντας εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και στόχο να πάρει στα χέρια του την εξουσία, να επιβάλει το δικό του κράτος αφαιρώντας από τους καπιταλιστές την καρδιά της εξουσίας τους, τα ίδια τα μέσα παραγωγής. Κι αυτές οι επιδιώξεις του, οι στόχοι του δεν μπορούν να υπηρετηθούν με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, δεν μπορούν να υπηρετηθούν με την ανάθεση της σωτηρίας του λαού στην όποια αστική κυβέρνηση, είτε αυτή παρουσιάζεται με αριστερό είτε με δεξιό πρόσημο.
Ποιο ήταν το κοινό σημείο στο οποίο και προεκλογικά μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις έδιναν όρκο; Η παραμονή στην ΕΕ. Η οποία - κατά τους αντιμνημονιακούς - με διαφορετικούς πολιτικούς συσχετισμούς μπορεί να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. Οι θέσεις που διατυπώνουν και μετεκλογικά ο ένας μετά τον άλλον οι σοσιαλδημοκράτες της ΕΕ καταλήγουν σε ένα: Ολα μπορούν να συζητηθούν, αρκεί η εργατική τάξη της Ελλάδας να πληρώσει, δηλαδή να γίνει ανταγωνιστική, δηλαδή να διαγράψει την ιστορία των κατακτήσεών της, των αγώνων της και να δηλώσει απόλυτη πίστη στον ένα θεό: Το καπιταλιστικό κέρδος. Είτε το κατάλαβαν, είτε δεν το κατάλαβαν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης ψήφισαν υπέρ αυτής της αξίωσης. Γιατί; Και γιατί εκβιάστηκαν από το γνωστό «ευρώ ή χάος», αλλά και γιατί τους καλλιεργήθηκε η αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος με το να είναι στην κυβέρνηση οι «ηθικοί» υπερασπιστές του καπιταλισμού, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά η ζωή είναι μπροστά, η ταξική πάλη είναι μπροστά, η ανάγκη να ανατραπούν στην καθημερινή πράξη οι συσχετισμοί που καταγράφηκαν στην κάλπη είναι μπροστά. Η αστική τάξη πρέπει να χάσει τα πόδια της: Πρέπει να ανατραπούν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα όπου κυριαρχούν εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές. Πρέπει να αφαιρεθεί από τους ρεφορμιστές (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) το δικαίωμα να μιλάνε εξ ονόματος των εργατών. Πρέπει να γίνει καθαρό στην εργατική τάξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από θέση - σύμφωνα με τις δικές του διακηρύξεις - πολύ περισσότερο σήμερα και ακριβώς γιατί κατέχει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι υποχρεωμένος να πολιτεύεται σαν οργανικό μέρος της αστικής εξουσίας με διακηρυγμένη από τον ίδιο τη θέση να συμβάλει στο καταλάγιασμα της λαϊκής οργής, να συνεχίσει, δηλαδή, να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι οι εργάτες δεν πρέπει να πολεμάνε τους καπιταλιστές εκεί που τους πονάει, μέσα στους χώρους δουλειάς και μέχρι να τους αφαιρέσουν την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, αλλά αρκεί μόνο να συνεχίσουν να εκχωρούν την ελπίδα τους σ' ένα μάγο - βουλευτή που θα δίνει μάχες για το αν η σφαγή θα γίνεται με βαμβάκι ή με στομωμένο λεπίδι. Η θέση που διατυπώνουν ότι η παρουσία τους στη Βουλή είναι ισχυρό χαρτί στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης για τροποποιήσεις στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση είναι και η ομολογία για το συστημικό ρόλο που έχουν αναλάβει. Απόδειξη αυτό που είπε ο Αλ. Τσίπρας στο «Ρόιτερς»: «Δεν θα καλέσουμε τους υποστηρικτές μας να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα μέτρα λιτότητας».
Οι εκλογές είναι μόνο μια στιγμή. Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης γκρεμίζει πολύ γρήγορα αυταπάτες για τα όρια διαχείρισής της. Το ΚΚΕ όπως έγκαιρα προειδοποίησε για το τι έρχεται, έτσι έγκαιρα και καλεί από την επομένη των εκλογών να μην υποσταλεί καμιά σημαία, να ενταθεί η πάλη για την ανασύνταξη του κινήματος, για να μη χαθεί η ελπίδα, να αποκτήσει δύναμη ο λαός.
