Τα ποδοβολητά απ' το χορό των βουβαλιών ακούγονται πια πολύ πιο μακριά απ' το βάλτο που βρίσκεται στον πυρήνα της καπιταλιστικής κρίσης. Κι όσο αυτοί βουλιάζουν τόσο πιο άγρια η εντολή προς την εργατική τάξη: Σκάσε και δούλευε ως το θάνατο. Εντολή που ήδη γίνεται πράξη, καθώς με τις ανατροπές στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις γίνεται όλο και πιο απίθανο για τον εργάτη να συγκεντρώνει ένσημα.
Ο λαός θα έχει την ευκαιρία να βγάλει τα συμπεράσματά του, εκτιμούσε λίγες μέρες πριν το ΚΚΕ μ' αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα.
Οι προβλέψεις του ήδη επιβεβαιώνονται στη ζωή, καθώς η καπιταλιστική κρίση δεν παίζει, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα του ευρωμονόδρομου επιμένουν να της δίνουν διάφορα ονόματα για να κρύψουν την ανάγκη ανάπτυξης της εργατικής λαϊκής πάλης σε κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική καθώς το σύστημα παρασάπισε.
Χτες, επανέφεραν θέμα για δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους ήδη έχουν τσακίσει υπεραρκετά. Μ' αφορμή κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο πρόβλημα επαναφέρουν το δίλημμα για την κότα και το αυγό. «Να μειωθούν οι υπάλληλοι», για να έχει λεφτά το κράτος για τον ιδιωτικό τομέα, αξιώνουν οι μεν. Δεν μπορεί να λειτουργήσει ο ιδιωτικός τομέας χωρίς ισχυρό δημόσιο, άρα χρειάζονται οι υπάλληλοι αλλά με άλλη κατανομή, απαντούν οι άλλοι. Και στη μια και την άλλη περίπτωση απαντούν λογιστικά, ψάχνουν διαχειριστική λύση σε ένα πρόβλημα που δε λύνεται χωρίς να εξαλειφθεί η αιτία που το γεννά.
Σβήνουν απ' τον πίνακα το γεγονός ότι η χώρα μπορεί να ταΐσει τόσους κι άλλους τόσους. Αυτό, όμως, προϋποθέτει να φύγει από τη μέση η πηγή του κακού που είναι το καπιταλιστικό κέρδος. Γι' αυτό δε λένε κουβέντα, αλλά ψάχνουν το ψάρι που θα ταΐσει έναν γάμο. Δεν υπάρχει.
Μια εκλογική μάχη στήθηκε πάνω στο μνημόνιο - αντιμνημόνιο, αλλά χτες Ισπανία και Κύπρος που δεν έχουν μνημόνιο πέρασαν και επίσημα στις χώρες, που θα πρέπει με όρους μνημονίου να αντιμετωπίσουν προβλήματα που δημιουργεί η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Μπροστά σ' αυτό το δεδομένο, οι οπαδοί της καλής διαχείρισης έχουν αρχίσει ήδη ένα νέο κύκλο με κωλοτούμπες: Το πρόβλημα, λένε τώρα, δεν είναι αυτές καθαυτές οι συμφωνίες για τα δάνεια, αλλά οι όροι που εξασφαλίζονται. Και σ' αυτήν την περίπτωση εμπαίζουν συνειδητά το λαό που οδηγείται κυριολεκτικά στη σφαγή με την αυταπάτη ότι θα βρεθεί στο τέλος ο καλός κυβερνήτης.
Το ΚΚΕ και πάλι έγκαιρα είχε εκτιμήσει ότι το κρίσιμο είναι να βρεθεί προετοιμασμένος ο λαός μπροστά στις εξελίξεις. Η εκτίμηση αυτή έχει και συνέπειες. Προετοιμασμένος λαός σημαίνει οργανωμένος λαός. Και οργανωμένος λαός σημαίνει συμμετοχή στα συνδικάτα, ανατροπή των συσχετισμών, ανασύνταξη του κινήματος, έτσι που να είναι ικανό για τον πόλεμο που έχουμε μπροστά. Σημαίνει, δηλαδή, και να ξέρει ποιον αντίπαλο έχει και πώς θα τον παλέψει. Οσο περισσότερο η συζήτηση εγκλωβίζεται στον καλό ή κακό διαχειριστή τόσο περισσότερο τα λαϊκά στρώματα θα παραμένουν άοπλα.
Τι αλλάζει, ή πόσο επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων η παραίτηση για λόγους υγείας του υπουργού Οικονομικών ή η εκπροσώπηση της χώρας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Σύνοδο Κορυφής;
Καθόλου! Κι όμως παρακολουθώντας τη σχετική φιλολογία φτάνεις να πιστεύεις ότι κάτι σημαίνουν όλα αυτά. Πράγματι, για το αστικό πολιτικό σύστημα έχουν τη σημασία τους. Πριν απ' όλα, γιατί μεταφέρουν τη συζήτηση από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η εξουσία της αστικής τάξης, σε συζήτηση για το πώς αυτή η εξουσία μπορεί να είναι καλύτερη.
Σ' αυτό το παιχνίδι δεν παίζει μόνος του ο κεντρικός προπαγανδιστικός μηχανισμός της αστικής τάξης. Σημαντική συμβολή έχουν κι εκείνοι που από θέση αντιπολίτευσης επικεντρώνουν το πρόβλημα στα πρόσωπα (χαρακτηριστική η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπο του Ράπανου ως ανίκανου να χειριστεί τα θέματα, τώρα που έφυγε απ' τη μέση ο Ράπανος η φιλολογία θα επικεντρωθεί στο επόμενο πρόσωπο και πάει λέγοντας).
Για το ΚΚΕ ισχύει ακέραιο το κάλεσμα:
Εργατοϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες να δράσουν άμεσα για να αλλάξει ο αρνητικός συσχετισμός στα συνδικάτα, γιατί χωρίς ανασύνταξη στο κίνημα δεν θα μπορέσει ο λαός να τα βγάλει πέρα.
Το γεγονός ότι παράλληλα με τα παραπλανητικά διλήμματα περί διαχείρισης εντείνεται και η επίθεση στο ΚΚΕ (χτες ο Δελαστίκ στο «Εθνος» δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του, γιατί επιτέλους το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζεται ως ηγεμονική δύναμη) δεν προμηνύει καλό για το λαό.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ ήταν και παραμένει εκ των πραγμάτων προϋπόθεση για να σηκώσει κεφάλι ο λαός. Κι αυτό είναι σήμερα το καθήκον μας.
