Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο είναι ιδιαίτερα διδακτικές για το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των λαϊκών αγώνων. Το κριτήριο που έχει σημασία για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα -και στη χώρα μας- είναι αν η λαϊκή κινητοποίηση συμβάλλει στο κύριο, την οργάνωση της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα μονοπώλια. Το βασικό χαρακτηριστικό των πρόσφατων μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων στην Αίγυπτο (αυτό ισχύει και για εκείνες πριν δύο χρόνια ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ) ήταν και είναι η αντιπαράθεση σε αστική κυβέρνηση, τώρα των «Αδελφών Μουσουλμάνων».
Τι αποδεικνύεται στην πράξη και «αδειάζει» και τις δυνάμεις εκείνες που πανηγύριζαν - όπως οι ανά τον κόσμο οπορτουνιστές - για τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη»; Οτι οι πολιτικές δυνάμεις που επικράτησαν με τη «Αραβική Ανοιξη» γρήγορα διέψευσαν το λαό. Η κυβέρνηση Μόρσι και οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» προώθησαν αντεργατική πολιτική στήριξης των μονοπωλίων, όπως αυτή που υπήρχε πριν, και αυτή που πρεσβεύουν επίσης οι αστικές πολιτικές δυνάμεις σήμερα που υποστηρίζουν το στρατιωτικό πραξικόπημα, που χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή της κυβέρνησης Μόρσι. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν την όξυνση των ενδοαστικών αντιθέσεων, που βεβαίως πατάει σε ένα εκρηκτικό κοινωνικό υπόβαθρο που βγάζει λαϊκό κόσμο στο δρόμο, λόγω των οξυμένων προβλημάτων που δημιουργεί ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, δηλαδή εξαθλίωση για το λαό, με την πλειοψηφία να φυτοζωεί με 2 δολάρια την ημέρα, την ίδια ώρα που η πλουτοκρατία, οι καπιταλιστές καρπώνονται τον πλούτο που αυτός παράγει.
Ωστόσο οι αστικές δυνάμεις (κυρίως φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές) που συσπειρώνονται στο λεγόμενο «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας», καταφέρνουν προς το παρόν να εγκλωβίζουν τη λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια. Η ενδοαστική διαπάλη για την εξουσία είναι επίσης άμεσα συνδεδεμένη με τους ανταγωνισμούς ιμπεριαλιστικών κέντρων για την εξασφάλιση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ευρύτερης περιοχής και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας.
Οσο οι λαϊκές δυνάμεις διατηρούν αυταπάτες και εγκλωβίζονται στην επιλογή διαχειριστή της αστικής εξουσίας, και δεν στοχεύουν στη ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η αστική τάξη της Αιγύπτου, όπως και η αστική τάξη κάθε χώρας, θα διαθέτει εναλλακτικές λύσεις εξασφάλισης των συμφερόντων της. Ο ρόλος του στρατού και των λεγόμενων θρησκευτικών κινημάτων στην περίπτωση της Αιγύπτου είναι μερικές από αυτές. Υπάρχουν όμως και πολιτικές εφεδρείες των αστών σε κάθε χώρα. Γι' αυτό γίνεται επιτακτικό το λαϊκό κίνημα να μη «στριμώχνει» τις απαιτήσεις του σε δήθεν μεταβατικές λύσεις, αλλά να θέσει στο επίκεντρο της πάλης του τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων. Καθοριστικός παράγοντας γι' αυτό είναι ο ταξικός προσανατολισμός του εργατικού κινήματος, η οργάνωση της Λαϊκής Συμμαχίας με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τα μονοπώλια, στην αντεπίθεση για την ανατροπή του συστήματος. Αυτόν τον προσανατολισμό μπορεί να τον δώσει στο κίνημα ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Μόνο έτσι μπορεί ένα λαϊκό κίνημα να έχει προοπτική, την εργατική, λαϊκή εξουσία, που θα αξιοποιήσει τα κλειδιά της οικονομίας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού
