Σε όλες αυτές τις χώρες, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης από το αστικό πολιτικό σύστημα, η πραγματικότητα για τους λαούς είναι αυτή της καταπάτησης δικαιωμάτων, της φτώχειας, της ανέχειας, της έντασης της εκμετάλλευσης, που είναι το κοινωνικό υπόβαθρο που οδηγεί σε λαϊκά ξεσπάσματα. Η έκφρασή τους, οι κοινωνικές δυνάμεις που ηγούνται σ' αυτά τα κινήματα, που είναι μεσαία στρώματα, είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και έχουν επίσης άμεση σχέση με το επίπεδο ανάπτυξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ίδιου του επαναστατικού κινήματος.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια χρησιμοποιείται από μερίδες της αστικής τάξης στη διαπάλη για την εξουσία. Το παράδειγμα της λεγόμενης Αραβικής Ανοιξης είναι ενδεικτικό. Το κίνημα της πλατείας Ταχρίρ της Αιγύπτου το 2011, που ανέτρεψε τον Μουμπάρακ, έφερε στην κυβέρνηση άλλο μπλοκ αστικών δυνάμεων, που σήμερα ανατρέπεται από άλλο μπλοκ πάλι αστικών δυνάμεων. Σήμερα, στην Αίγυπτο βλέπουμε την τυφλή σύγκρουση πολιτικών δυνάμεων, υπέρμαχων του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Από την αιματοχυσία λαϊκών ανθρώπων που χειραγωγούνται κάτω από τις σημαίες αστικών πολιτικών δυνάμεων, είτε με θρησκευτικό μανδύα είτε χωρίς, άθικτη μένει η πραγματική εξουσία των μονοπωλίων. Οι αστοί αναλυτές των τελευταίων εξελίξεων στις χώρες που προαναφέραμε, αλλά και σε άλλες κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, «έχουν ένα δίκιο», ότι στα κινήματα αυτά είναι αδύνατος ο ρόλος της εργατικής τάξης και βέβαια αυτό είναι κάτι που το θέλουν, το επιδιώκουν και το καλλιεργούν και τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στους καπιταλιστές.
Για τους εργάτες, αυτή η πραγματικότητα, που σχετίζεται με τη δική τους οργάνωση, το περιεχόμενο του δικού τους οργανωμένου κινήματος, σε συνθήκες βεβαίως υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος διεθνώς μετά την αντεπανάσταση, πρέπει να προβληματίσει αλλά σε άλλη κατεύθυνση. Το ερώτημα που πρέπει να μπει είναι τι κίνημα χρειάζεται για να είναι πραγματικά υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Χρειάζεται κίνημα που δεν ψάχνει καλύτερο διαχειριστή, ή σωτήρα στη ζωή των εργατών, αλλά συγκρούεται με τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Αλλά ένα τέτοιο κίνημα μόνο αν έχει ως κορμό του την εργατική τάξη, οργανωμένη στα συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, σε γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο, μπορεί να δώσει προοπτική. Αρα δεν αρκούν ούτε οι λαϊκές κινητοποιήσεις, όσο μαζικές και αν είναι, αν τη σφραγίδα της δεν τη βάζει η εργατική τάξη, δεν βρίσκεται η ίδια στην πρώτη γραμμή του κινήματος ως ηγέτης του. Διαφορετικά, η λαϊκή συμμετοχή με ηγέτη τα μεσαία στρώματα, ακόμη και ένα μαζικό κίνημα σαν αυτό στην Αίγυπτο και μάλιστα δύο φορές μέσα σε δύο χρόνια, θα του προσδίδει φαινομενικά ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, αλλά στην πράξη θα είναι ένα κίνημα καταδικασμένο στην εξυπηρέτηση των σκοπών και των συμφερόντων δυνάμεων του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει εργατικό λαϊκό κίνημα με προσανατολισμό την αμφισβήτηση της εξουσίας του κεφαλαίου και την πάλη για ανατροπή της και όχι μόνο μιας μορφής διακυβέρνησης των αστών.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» του «Ριζοσπάστη» της 09/07/2013.
