Ο έντυπος και ηλεκτρονικός πανικός που εκφράζει τμήμα της αστικής τάξης δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν εργάτη. Οπως διαμαρτύρονται ορισμένοι καπιταλιστές, που δηλώνουν προδομένοι από τους Ευρωπαίους εταίρους τους, έτσι τρίβουν τα χέρια τους άλλοι καπιταλιστές που βλέπουν στα σημερινά αδιέξοδα την ευκαιρία να εκτιναχτούν τα κέρδη τους.
Για την εργατική τάξη είχε και έχει σημασία να μπορεί να βλέπει τη μεγάλη εικόνα, την καπιταλιστική κρίση (με την αδυναμία των καπιταλιστών να τη διαχειριστούν) και την ανάγκη να μην πληρώσουν τα αδιέξοδα των καπιταλιστών οι εργάτες.
Οπως εντοπίζει με το κύριο άρθρο ο χτεσινός «Ριζοσπάστης», βρισκόμαστε σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Στις αναλύσεις τους διεθνή μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι «η προοπτική της Ελλάδας είναι τρομακτική». Από τη δική μας, σκοπιά αυτό σημαίνει ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο.
Οι καπιταλιστές κι από μια άτακτη χρεοκοπία δε θα χάσουν. Ηδη έχουν βγάλει πολλά και βγάζουν ακόμα. Οι εργάτες πρέπει να 'ναι έτοιμοι να πάρουν οι ίδιοι την κατάσταση στα χέρια τους. Να μην εκχωρήσουν σε κανέναν αυτό το δικαίωμα.
Το κλάμα για την ΕΕ που «μας πρόδωσε», όπως το κλάμα για τη «δημοκρατία» που κατάντησε ένα πουκάμισο αδειανό, είναι υποκρισίες. Εξάλλου, δε θα συμπαρασταθούμε στους «αναξιοπαθούντες» καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό τους.
Ολοι αυτοί που παριστάνουν τον απατημένο σύζυγο γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική Ενωση, με αποστολή απέναντι στις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις να κάνει πιο ισχυρό το κεφάλαιο με ακόμα πιο αδύναμη την εργατική τάξη. Επομένως, είναι εκβιασμός για το λαό και η στάση της ΕΕ και το «κλάμα» των αστών.
Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ένα περίβλημα της δικτατορίας των μονοπωλίων. Οπου δίνουν το δικαίωμα στο λαό να πει μια γνώμη κάθε τέσσερα χρόνια και στο ενδιάμεσο του γανώνουν το κεφάλι κι όπου δεν τα καταφέρνουν πίπτει ράβδος, ώστε η «λαϊκή βούληση» τελικά να είναι κυριολεκτικά καθ' υπαγόρευση του αφεντικού.
Ο,τι συμβαίνει μέσα στους εργασιακούς χώρους, αλλά κι έξω απ' αυτούς, όπου πασχίζει να τα βγάλει πέρα η εργατική τάξη (με μεροκάματο ή άνεργη) είναι αποκαλυπτικό της πραγματικότητας που διαμορφώνει η κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και ο βούρδουλας της πολιτικής του εκπροσώπησης.
Εκεί λιώνεται ο εργάτης, για να δεχτεί να κατέβει όλο και πιο χαμηλά, ελπίζοντας πως στη χειρότερη των περιπτώσεων θα τον αφήσουν να έχει μια φέτα ψωμί. Ωσπου μαθαίνει πως δεν έχει ούτε αυτό το ξεροκόμματο.
Δεν είναι μονόδρομος όλο αυτό. Η εργατική τάξη έχει το Κόμμα της, το Κομμουνιστικό. Που γεννήθηκε από την ανάγκη να γίνει η εργατική τάξη, τάξη για τον εαυτό της. Για να μπορεί έξω από το σύστημα εξουσίας της αστικής τάξης να αναλύει την πραγματικότητα με όρους επιστήμης, να δείχνει τους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της Ιστορίας, να ξεφοβίζει τον εργάτη. Να δείχνει, για παράδειγμα όπως σήμερα, ότι η κρίση δεν είναι θέμα κακών ανθρώπων αλλά νομοτέλεια στο σύστημα. Και άρα η λύση δεν είναι στην αντικατάσταση προσώπων αλλά της βάσης που γεννά το πρόβλημα. Ετσι που ο εργάτης, έχοντας γνώση της πραγματικότητας του κεφαλαίου να μπορεί να το αντιμετωπίσει.
Εδώ είμαστε: Στη με μεγαλύτερη επιμονή προβολή όλων των στοιχείων που δείχνουν την κρίση σαν καπιταλιστική. Με τα στοιχεία που δείχνουν ότι πραγματική διέξοδος είναι μια άλλη οικονομία που χρειάζεται άλλη εξουσία. Και μέσα απ' αυτό να δείχνουμε το δρόμο: Ποιοι να πάρουν πρέπει την εξουσία; Αυτοί που σε καθεστώς δικτατορίας των μονοπωλίων παράγουν τα πάντα και δεν τους ανήκει τίποτα.
Να πάρουν οι εργάτες την εξουσία, να ανατρέψουν τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, να αφαιρέσουν την ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές. Αυτό δεν είναι βουλησιαρχία, είναι αντικειμενική ανάγκη. Οταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τη λαϊκή εξουσία αυτήν την ανάγκη προβάλλουν.
Με το κριτήριο αυτής της ανάγκης καλούμε την εργατική τάξη να κρίνει τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Οταν, για παράδειγμα, η ΕΕ προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το κοινό μας σπίτι, να δείξουμε ότι λέει στους εργάτες να έχουν κοινό σπίτι με τα μονοπώλια, δηλαδή τους δυνάστες. Οταν μιλάνε για άλλο μείγμα πολιτικής στην ΕΕ, αφήνουν απέξω την ανάγκη να ανατραπούν οι καπιταλιστές σε όλη την Ευρώπη. Αυτές του τις θέσεις, εξάλλου, μετράει και η αστική τάξη και ήδη τον προβάλλει σαν σωσίβιο στο πολιτικό σύστημα.
Απέναντι στους σχεδιασμούς των αστών, η φωνή του ΚΚΕ αφυπνίζει: «Η πολιτική διαχείρισης της κρίσης απ' όλες τις κυβερνήσεις, και τη σημερινή, έχει οδηγήσει το λαό στην εξαθλίωση. Οσοι ακόμη έχουν ψευδαισθήσεις ότι με τέτοιες συνταγές θα γλιτώσουν τα χειρότερα ή ότι με ένα άλλο μείγμα πολιτικής που θα ξαναδιαπραγματευτεί τα δάνεια, θα πληρώσει λιγότερο χρέος, θα ενισχύσει τους "υγιείς" επιχειρηματίες που θα σώσουν το λαό, τώρα να απεγκλωβιστούν, να παλέψουν για αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Είναι μονόδρομος για το λαό» (από το χτεσινό «Ριζοσπάστη»).
