Και τι δεν έχει γραφτεί και ακουστεί αυτές τις ημέρες στα αστικά ΜΜΕ, με αφορμή την επίθεση των ΜΑΤ στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, αλλά και τις κινητοποιήσεις των αγροτών και των ναυτεργατών.
Ότι «το ΠΑΜΕ ζει, ενώ το είχαμε ξεχάσει», «ότι το ΚΚΕ επιστρέφει», «ότι υπάρχει ανταγωνισμός ακτιβισμού ΚΚΕ–ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογική επιρροή», «ότι το ΚΚΕ υιοθετεί πιο ριζοσπαστικές πρακτικές (αναφέρονται και ως καραγκιοζιλίκια), ενώ μέχρι σήμερα ήταν υπέρ του δέοντος συστημικό», ακόμη και «ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει πόντους στο ΚΚΕ για να ανταγωνιστεί τον ΣΥΡΙΖΑ». Στο τελευταίο βρήκαν σύμμαχο και το γνωστό προβοκάτορα από τα παλιά, Καρατζαφέρη.
Όλοι αυτοί βέβαια ελάχιστα ασχολήθηκαν με την ουσία, δηλαδή την προβοκάτσια της κυβέρνησης που οδήγησε στο χτύπημα και τη σύλληψη συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Ελάχιστα ασχολήθηκαν με την επιχείρηση «Νόμος και Τάξη» της κυβέρνησης, που κάθε μέρα αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο ότι στόχο έχει τους αγώνες του λαού, που θα δυναμώσουν εξαιτίας της βάρβαρης κυβερνητικής πολιτικής.
Όλοι αυτοί που τώρα ανακάλυψαν την επιστροφή του ΚΚΕ στην ενεργό δράση δε βλέπουν ή κάνουν πως δε βλέπουν τις δεκάδες κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστατούν τα μέλη του ΚΚΕ, την μαζική οργανωμένη απειθαρχία στα χαράτσια, τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, τα συλλαλητήρια.
Όλα τα παραπάνω, όπως και η παράσταση διαμαρτυρίας του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας, δεν ήταν επικοινωνιακό παιχνιδάκι. Ήταν η αυτονόητη στάση και αντίδραση εκπροσώπων του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, εκλεγμένων από χιλιάδες εργάτες και συνταξιούχους, από όλους αυτούς δηλαδή, που ξεδιάντροπα ο υπουργός της εργοδοσίας και της προβοκάτσιας χαρακτήρισε «πελάτες» του ασφαλιστικού συστήματος. Και για να μιλάμε καθαρά. Άμεσα, όπως έγινε προχθές, πρέπει να αντιδρά κάθε διοίκηση σωματείου στις επιθέσεις της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί», όσες προβοκάτσιες και δίκες και αν σκηνοθετήσουν.
Το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστές του, οι κομμουνιστές που πρωτοστατούν στα ταξικά συνδικάτα δεν έχουν ανάγκη να κάνουν «ακτιβισμό», όπως λένε ορισμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να συναγωνιστούν με κανέναν σε ακτιβισμό, γιατί δεν κάνουν ούτε πασαρέλα, ούτε φιγούρα. Δίνουν τη μάχη καθημερινά για την οργάνωση των εργατών στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Κόντρα στην εργοδοσία και την τρομοκρατία της. Και μάλιστα για αυτή τη δράση έχουν πολλές φορές διωχθεί και απολυθεί. (Μήπως και οι απολύσεις ήταν επικοινωνιακό τρικ για να πάρει πόντους το ΚΚΕ;).