Πέντε προτάσεις - μοχλούς για το ξελάσπωμα των μεγαλοεπιχειρηματιών απ' την κρίση και το πέρασμά τους σε φάση ανάκαμψης, παρουσίασε στην ετήσια Οικονομική Διάσκεψη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, ο Αλ. Τσίπρας, πετυχαίνοντας «να κερδίσει, επί της αρχής τουλάχιστον, τους παριστάμενους επιχειρηματίες, αν κρίνει κανείς απ' το χειροκρότημα αλλά και τα σχόλια που πυροδότησε», σύμφωνα με την καταγραφή της «Αυγής». Συγκεκριμένα δεσμεύτηκε για:
1. «Αντικατάσταση, με νομοθετική πρωτοβουλία στη Βουλή, του καταστροφικού μνημονίου με ένα Εθνικό Σχέδιο για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανασυγκρότηση του τόπου. Και ταυτόχρονα έναρξη της αληθινής σκληρής και δύσκολης διαπραγμάτευσης για τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας».
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις για να αποπροσανατολίσει το λαό και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκάλεσε η τοποθέτησή του μία μέρα πριν στο Συνέδριο του «Economist» για «αναστολή του μνημονίου». Ούτως ή άλλως, η προεκλογική δέσμευση για ακύρωση του μνημονίου με ένα νόμο στη Βουλή, έχει αναιρεθεί εδώ και καιρό. Πολύ περισσότερο που ο Γ. Δραγασάκης ξεκαθάρισε έγκαιρα ότι «δε μιλάμε για μονομερείς ενέργειες (...) αλλά για επαναδιαπραγμάτευση». Τα λεκτικά παίγνια δεν μπορούν να συγκαλύψουν ότι όπως κι αν βαφτίσουν το μνημόνιο, η όποια συμφωνία με την τρόικα και την ΕΕ θα είναι από άποψη ουσίας βαθιά αντιλαϊκή, αφού συμπυκνώνει την ευρωενωσιακή στρατηγική στο όνομα της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό.
Η δανειακή σύμβαση, την οποία δεν αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο και την κατανομή των εσόδων αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης σύμφωνα με τους όρους της παρούσας Σύμβασης, του Μνημονίου και της Σύμβασης Συγχρηματοδότησης» (σελίδα 59, παράγραφος 8 της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου). Αρα, δανειακή και μνημόνιο είναι ένα και το αυτό. Η όποια διαπραγμάτευση, που μπορεί να γίνει για ένα νέο κούρεμα του χρέους, δε θα μεταβάλει τους όρους του μνημονίου, παρά μόνο προς το χειρότερο, αφού θα συνοδευτεί από πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.
Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας αποσαφήνισε ότι αν επιμένουν στη διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και στη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, είναι γιατί «η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν νέο σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών επενδύσεων, ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να επανακάμψει»! Χρειάζεται δηλαδή παροχή ρευστού από την ΕΕ -ενδεχόμενα και άλλους- προκειμένου να προχωρήσει σε «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, να αναλάβει το δημόσιο το μεγάλο βάρος της ανάταξης της οικονομίας», για να «ενθαρρύνουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις, να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία». Αρα καπιταλιστική ανάπτυξη που λόγω ανταγωνιστικότητας, δεν πρόκειται να δώσει τίποτα στους εργαζόμενους.
2. «Δημοσιονομική σταθεροποίηση με κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο τρόπο».
Ακόμα και ένας πρωτοετής στα οικονομικά γνωρίζει ότι ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, μισθών και συντάξεων και ταυτόχρονα με αφαίμαξη της μεγάλης φοροδοτικής δεξαμενής, που δεν είναι άλλη από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω της φορολογίας που εμφανίζει σαν το μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού, προϊδεάζει για νέες επιδρομές στο ήδη ισχνό λαϊκό εισόδημα.
Αλλωστε, οι καπιταλιστές έχουν χίλιους τρόπους να περιφρουρούν τον κλεμμένο απ' το λαό πλούτο και να αποφεύγουν τη φορολόγησή του. Επιπλέον, η επιβολή φορολογίας στους καπιταλιστές, δε συνάδει με το διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά της ανάκαμψης, δηλαδή της κερδοφορίας τους. Δε συμβαδίζει όμως και με τη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα, ότι: «Είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές αγροτικών και μεταποιητικών προϊόντων». Τάζει στήριξη, άρα φοροαπαλλαγές και προνόμια σε συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις και να τροφοδοτήσουν ανάκαμψη.
3. «Διαμόρφωση ενός σταθερού εργασιακού και φορολογικού περιβάλλοντος (...) Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να αμείβεται με δίκαιο τρόπο (...) Στην κατεύθυνση αυτή θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό στο επίπεδο της 31ης Δεκεμβρίου 2011. Δηλαδή στα 751 ευρώ μεικτά. Θα επαναφέρουμε επίσης το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις συλλογικές συμβάσεις και την επεκτασιμότητά τους, όπως και το θεσμό της μετενέργειας».
Η δίκαιη ανταμοιβή των παραγωγών του πλούτου, είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ τα 751 ευρώ μεικτά! Κι αυτά όμως τα ψίχουλα, που δημαγωγικά υπόσχεται στους εργαζόμενους, εντάσσονται στην προσπάθεια χειραγώγησής τους αφού, όπως είπε, πρέπει να γίνουν «αρωγοί και συμμέτοχοι, από κοινού με τους παραγωγικούς επιχειρηματίες στην εθνική προσπάθεια». Μάλιστα, δεσμεύτηκε απέναντί τους ότι θα ισοφαρίσουν την αύξηση στον κατώτατο μισθό, απ' τη μείωση του ενεργειακού κόστους που θα τους διασφαλίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά ούτε αυτή την υπόσχεση μπορεί να τηρήσει στο πλαίσιο της ΕΕ και της αστικής εξουσίας, που δεν είναι διατεθειμένη να αποχωριστεί ούτε δεκάρα απ' τα κέρδη της για αυξήσεις στους μισθούς. Ο Γ. Σταθάκης έχει ξεκαθαρίσει, ως αρμόδιος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ότι επαναφορά των μισθών προϋποθέτει επαναφορά σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, εξέλιξη που τα ίδια τα αστικά επιτελεία τοποθετούν στο πολύ μακρινό μέλλον. Οσο για τις ΣΣΕ, το μόνο κεκτημένο στην ΕΕ είναι να καταργηθούν κι εκεί όπου υπάρχουν, πράγμα που ήδη υλοποιείται.
4. «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την καταπολέμηση της ανεργίας. Ο εκτροχιασμός της (...) αποτελεί πρόβλημα υπαρξιακό. Εμείς θα διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων (...) όχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Αλλά την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, με σεβασμό στους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους (...) Η ολοένα αυξανόμενη ανεργία και η διευρυνόμενη φτώχεια, συνιστούν επενδυτικό κίνδυνο και όχι επενδυτικό κίνητρο».
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευθαρσώς δηλώνει ότι θα πριμοδοτήσει το μεγάλο κεφάλαιο, προκειμένου να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης, θα του εξασφαλίσει δηλαδή τσάμπα εργατική δύναμη. Κρύβει φυσικά ότι η ανεργία στον καπιταλισμό δεν αντιμετωπίζεται, υπήρχε κι όταν η ανάπτυξή του κάλπαζε. Η καταστροφή εργατικής δύναμης που συντελείται στη διάρκεια της κρίσης, είναι αδύνατον να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι ανακύκλωση των ανέργων και ημίμετρα που θα κρατάνε την οργή τους σε επίπεδα ασφάλειας για το σύστημα.
Οσο για το διαχωρισμό των κεφαλαιοκρατών σε καλούς και κακούς, δε βοηθά μόνο το σύστημα, το οποίο εξωραΐζει και συγκαλύπτει ότι σε κάθε περίπτωση βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην κλοπή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Βοηθά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύπτει το ρόλο του ως δύναμης διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οσο για τις «ιδιωτικές επενδύσεις» που θα σέβονται τους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς νόμους, οφείλει να υποδείξει στο ακροατήριο τουλάχιστον μια καπιταλιστική χώρα ή έστω μια περίπτωση όπου το κεφάλαιο υπολόγισε τους εργαζόμενους και το περιβάλλον στη δίψα του να βγάλει κέρδη.
5. «Αποκατάσταση και διεύρυνση των θεσμών κοινωνικής προστασίας. Το κράτος πρόνοιας είναι συστατικό στοιχείο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, δεν είναι εμπόδιο».
Η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας, για την οποία τόσο κόπτεται, αυτομάτως αναιρεί κάθε δημαγωγία περί κοινωνικής προστασίας. Ταυτίζεται ο στόχος αυτός με περιστολή κάθε δικαιώματος του λαού, της πρόσβασής του σε στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας κ.λπ. Εξάλλου, δε λέει ο ΣΥΡΙΖΑ πού ακριβώς θα βρει τα λεφτά για να ασκήσει κοινωνική πολιτική, πόσο μάλλον όταν διαβεβαιώνει τους αστούς ότι κάθε δεκάρα που θα εξοικονομεί θα κατευθύνεται στην ενίσχυση των επενδύσεών τους.
Η συντριβή των κοινωνικών συστημάτων Υγείας και ασφάλισης είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Μ. Βρετανία, η οποία αποφασίζει νέες περικοπές στο ιατροφαρμακευτικό της σύστημα, για το οποίο κόμπαζε δημαγωγικά. Αλλά και στις ΗΠΑ της «άλλης διαχείρισης» που ορέγεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τα ασφαλιστικά Ταμεία είναι ένα βήμα πριν την κατάρρευση, εξαιτίας της υπερχρέωσης. Τόσο που η κυβέρνηση ετοιμάζει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Ο,τι δηλαδή κάνουν και οι κυβερνήσεις στα κράτη μέλη της ΕΕ-Ευρωζώνης, με ή χωρίς μνημόνιο...
