Η πρόβλεψη των όσων θα πάθει η εργατική τάξη, η καταγραφή όσων παθαίνει ήδη η εργατική τάξη είναι καταπληκτική στον αστικό Τύπο. Δίπλα στα άρθρα που απαιτούν να τσακιστεί το «χτες», δηλαδή, τα εργατικά δικαιώματα, άλλα άρθρα καταγγέλλουν, δήθεν, τη βαρβαρότητα. Δεν την καταγγέλλουν. Την καταγράφουν για να γίνει συνήθειο. Γνωρίζουν καλά αυτό το παιχνίδι. Είναι σαν τις καταγγελίες για τη Χρυσή Αυγή που την ενισχύουν τελικά, καθώς δε συνοδεύονται από συγκεκριμένα μέτρα οργάνωσης του λαού ενάντια στη μήτρα που γεννά το φασισμό και τους ναζί.
Κάθε καταγραφή της δυστυχίας συνοδεύεται από αναλύσεις γι' αυτό ή το άλλο μείγμα πολιτικής που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση με τελική αναφορά σχεδόν όλων στο μοντέλο του Κέινς. Οχι ευθέως, αλλά πάντα εκεί: Να αυξηθεί η ζήτηση και λύθηκε το πρόβλημα.
Το θέμα είναι ότι οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Δηλώνουν ευθέως ότι το πρόβλημα είναι τα κέρδη. Τα συσσωρευμένα που δεν μπορούν να βρουν τρόπο να συνεχίζουν να αυγατίζουν. Και οδηγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη λύση: καταστροφή κεφαλαίων και εργατικής δύναμης ώστε να πάρει ξανά μπρος η μηχανή.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση σπρώχνουν η μία μετά την άλλη διάφορες μελέτες όπως αυτή που ισχυρίζεται ότι φταίει η ιδιοκατοίκηση για την ανεργία. Φαντάζει παρανοϊκή, έχει όμως συνοχή. Βλέπει απέναντι τον εργάτη που πατάει στα πόδια του και αντιστέκεται. Δεν γίνεται εύκολα λάστιχο. Η μελέτη δεν απευθύνεται στους εργάτες αλλά στις κυβερνήσεις ως πίεση να αφαιρέσουν όσα περισσότερα στοιχεία μπορούν από εκείνα που κάνουν ισχυρό τον εργάτη.
Απέναντι στην καλπάζουσα επίθεση του κεφαλαίου, όσοι έχουν ταυτίσει την ύπαρξή τους με τη μακροημέρευση των καπιταλιστών ετοιμάζουν ήδη βαλίτσες για διακοπές. Πρώτοι και καλύτεροι οι εργατοπατέρες, παλιού και νέου εργοδοτικού συνδικαλισμού που ήδη έχουν γίνει άφαντοι.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα τμήματα της εργατικής τάξης που βρίσκονται στη φωτιά. Οι εργάτες των «Αμυντικών Συστημάτων», παρά κι ενάντια σ' όσους για χρόνια τους κράτησαν καθηλωμένους, βρίσκουν το βήμα τους και βγαίνουν στο δρόμο.
Σε μια σειρά χώρους γίνεται προσπάθεια να οργανωθεί ο κόσμος κι ας χαλάει αυτή η προσπάθεια τη σούπα όσων ψάχνουν μόνο για εκλογική πελατεία. Σ' αντίθεση και με τσιράκια σαν αυτά του «Μάνεση» που χτες έσπρωξαν για μια ακόμα φορά τους εργάτες στην υποταγή.
Οπου κι όπως περνά απ' το χέρι τους οι ταξικές δυνάμεις οργανώνουν την αντίσταση. Οπως σήμερα στο Μενίδι, που η κοινωνική συμμαχία απλώνει ασπίδα προστασίας για τους εργάτες του «Κατσέλη». Οπως χτες στην «Πολυκλινική» και στη ΔΕΗ και προχτές στην Εφορία.
Δύσκολος ξεδύσκολος, αυτός είναι ο δρόμος!
