Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα
«Συντρόφισσες και σύντροφοι
Νέοι και νέες,
Κνίτες και κνίτισσες της ηρωικής νέας γενιάς, της νέας βάρδιας του τιμημένου Κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, που ταξιδέψατε από όλη την Ελλάδα για να ‘ρθείτε εδώ στη λεβεντογέννα Κρήτη, στα Χανιά, για να πάρετε μέρος σε αυτό το πλούσιο αγωνιστικό διήμερο, που για 22 χρόνια τώρα, συνέχεια, ταξιδεύει σε διάφορες περιοχές της χώρας, τιμώντας τους ήρωες του αγώνα μας, αυτά τα «άπαρτα βουνά», τους ήρωες «με τις δώδεκα ζωές» που βάλαν «πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στο Γοργοπόταμο», που ατένισαν παλικαρίσια τις κορφές του Γράμμου και του Βίτσι, τις κορφές του Ψηλορείτη, πορεύτηκαν στο Μοριά, στη Ρούμελη, τη Θεσσαλία, την Ήπειρο, τη Μακεδονία και τη Θράκη, ταξίδεψαν στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου.
Σε όλους εσάς τους νέους και τις νέες όλων των ηλικιών, από τα παιδιά που ήρθαν με τις μανάδες τους στα καροτσάκια, μέχρι τους πάντα νεολαίους αγωνιστές της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, της γενιάς του 114, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, της γενιάς της πάλης κατά της δικτατορίας, του Πολυτεχνείου, της προδοσίας της Κύπρου, και όλων των μετέπειτα ταξικών εργατικών λαϊκών αγώνων της μεταπολίτευσης, ενάντια στην ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ, ενάντια στη συνθήκη του Μάαστριχτ και την λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τους αγωνιστές του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Μέσης Ανατολής, τους αγωνιστές των μεγάλων μαθητικών, φοιτητικών και σπουδαστικών αγώνων.
Απευθύνουμε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ θερμό χαιρετισμό.
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δηλώνουν όπως πάντα παρών!
Σήμερα ακόμα πιο δυνατά, πιο ορμητικά, πιο μαχητικά!
Εξοπλισμένοι με τις αποφάσεις του 19ου Συνέδριού μας.
Με ομόφωνα ψηφισμένο το νέο πρόγραμμά του που χαράσσει την μοναδική ρεαλιστική επαναστατική γραμμή πάλης, που οδηγεί την εργατική τάξη, το λαό, τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών στην οικοδόμηση της δικής του ανώτερης κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Νέοι και νέες
Κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, μέσα στην ιστορική συνέχεια του ΚΚΕ.
Ριχνόμαστε πρωτοπόρα στην μάχη των ιδεών, εξοπλισμένοι με σύγχρονο πρόγραμμα, καταστάλαγμα μελέτης και πολύχρονης πείρας.
Ριχνόμαστε στην καθημερινή πολιτική δράση με θέσεις και γραμμή συσπείρωσης για έξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού.
Ριχνόμαστε στην πάλη για την αναζωογόνηση, την ανασυγκρότηση και άνοδο του εργατικού λαϊκού κινήματος, πιο έμπειροι και ετοιμοπόλεμοι.
Ριχνόμαστε στη μάχη για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, την θωράκισή τους, για να μπορεί το Κόμμα να εκπληρώνει την πρωτοπόρα αποστολή και το ρόλο του κάτω από όλες τις συνθήκες, κάτω από οποιεσδήποτε δυσκολίες και στροφές, καμπές της πάλης.
Το ΚΚΕ μπορεί να αυξήσει το κύρος και τη δύναμή του ανάμεσα στη νεολαία. Καθοριστικός ο ρόλος εδώ των χιλιάδων μελών, στελεχών και φίλων της ΚΝΕ σε όλη τη χώρα.
Προϋπόθεση η ενίσχυση του κύρους και της πρωτοπόρας δράσης των μελών και στελεχών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μέσα από την βελτίωση της συλλογικής ζωής και δράσης των Κομματικών Οργανώσεων, με βάση το νέο καταστατικό μας, με την ανύψωση του ιδεολογικού, μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου του και κυρίως μέσα από μια πιο ουσιαστική σχέση με τους φίλους, τους οπαδούς, τους απλούς εργάτες και εργάτριες, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενου, τους αγρότες, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Φίλοι και φίλες
Η επιλογή της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας να οργανώσει το 22ο αντιϊμπεριαλιστικό διήμερο εδώ στα Χανιά, στη βάση της Σούδας δικαιώνεται απόλυτα από τις εξελίξεις, τις διεθνείς και ιδιαίτερα τις εξελίξεις στην περιοχή μας, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η κατάσταση στην περιοχή «μυρίζει μπαρούτι».
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, μέσα από τη στήριξη στους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς που δίνουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι απειλές εναντίον του Ιράν, οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο, όπου η διαμάχη τμημάτων της αστικής τάξης διαπλέκεται με τις επιδιώξεις ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο της περιοχής, αποδεικνύουν ότι είναι σωστή η παραπάνω εκτίμηση.
Οι αντιθέσεις στην περιοχή επικεντρώνονται στο ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Αυτές οι αντιθέσεις αυξάνουν τους κινδύνους τοπικών πολεμικών συγκρούσεων, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, παλιές και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία.
Με υπαρκτό τον κίνδυνο αυτοί οι πόλεμοι, αυτές οι επεμβάσεις να πάρουν γενικευμένα χαρακτηριστικά και μάλιστα με την εμπλοκή της χώρας μας.
Άλλωστε η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει χρόνια τώρα ενεργά σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τις επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, πρόσφατα στη Λιβύη μέχρι σήμερα στη Συρία.
Και βέβαια σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς σημαντικό, στρατηγικό ρόλο έπαιξε και παίζει η αμερικανική βάση της Σούδας και οι άλλες ΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα μας.
Η συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου να αποκτήσει μερίδιο από το μοίρασμα των αγορών, από τη ληστεία δηλαδή που γίνεται σε βάρος των λαών.
Όλες αυτές οι επεμβάσεις και στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή άνοιξαν δρόμο για κέρδη και επενδύσεις σε ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους, εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλοκατασκευαστές.
Έτσι γίνεται και τώρα. Η ελληνική κυβέρνηση, το ελληνικό κεφάλαιο, προωθώντας το στόχο για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, εμπλέκεται στους ανταγωνισμούς για τους ενεργειακούς δρόμους, για τους αγωγούς, όπως ο TAP, που θωρακίζουν τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας και την ίδια στιγμή εμπλέκουν τη χώρα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Δε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος αυτές τις εξελίξεις και κυρίως να δούμε το τι πρέπει να γίνει αν δε δούμε μια σειρά παράγοντες:
Ο πρώτος παράγοντας είναι η καπιταλιστική κρίση, που έχει χτυπήσει συγχρονισμένα, ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Μια κρίση, που οφείλεται στην ίδια τη φύση και δείχνει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.
Σε αυτές τις συνθήκες οξύνονται οι ανταγωνισμοί μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών κρατών για το ποιος θα βγει πιο κερδισμένος ή λιγότερο χαμένος από την κρίση.
Στις συνθήκες της κρίσης επιταχύνονται ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αναδύονται νέες δυνάμεις που επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα των αγορών προς όφελός του.
Και αυτό το επιδιώκουν με όλα τα μέσα - και οικονομικά, διπλωματικά, με συμβιβασμούς και εύθραυστες συμφωνίες, αλλά και όταν αυτό δεν είναι εφικτό και με στρατιωτικά μέσα. Έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Ισχύει στο ακέραιο αυτό που λέγεται ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Όταν το σύστημα, η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί με άλλον τρόπο να εξυπηρετήσει τα ληστρικά του συμφέροντα, καταφεύγει στον ανοιχτό πόλεμο. Και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά πάρα πολλές φορές.
Ας μην ξεχνάμε πως πριν τους 2 προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκοσμίου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις.
Αποτελεί τεράστια ιστορική ανακρίβεια αυτό που λέγεται και γράφεται στα βιβλία της ιστορίας, της αστικής πολιτικής οικονομίας, τα οποία διδάσκεστε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Αυτό για το οποίο υπερθεματίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προβάλλει το δικό του αντιλαϊκό μίγμα διαχείρισης της κρίσης:
Ότι δηλαδή η μεγάλη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 1929-1932 ξεπεράστηκε από την κεϋνσιανή διαχείριση και το «New Deal».
Στην πραγματικότητα η κρίση ξεπεράστηκε τελικά από τις τεράστιες καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αφού πρώτα η οικονομία είχε προσανατολιστεί στην προετοιμασία του πολέμου.
Όλα αυτά δεν είναι θεωρητικά ζητήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Είναι ζητήματα που πάνω από όλα πρέπει να μάθει, να γνωρίσει η νεολαία. Αποτελούν ιστορική εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί για να δούμε πως προχωράνε και σήμερα οι εξελίξεις, που πάνε τα πράγματα, τι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από αυτή τη βαρβαρότητα.
Το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκεται στο ανώτερο και τελευταίο στάδιό του, στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το θετικό για τους εργαζόμενους, για τους λαούς, παρά μονάχα ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ωμή βαρβαρότητα, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.
Όλα αυτά μαρτυρούν στους λαούς όλου του κόσμου μια μεγάλη αλήθεια: ότι καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος πάνε μαζί.
Να γιατί σήμερα αποκτούν μεγάλη σημασία τα αιτήματα:
Να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας και όλες οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα.
Να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιώτες από ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων.
Να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις.
Να διακοπεί αμέσως η στρατιωτική συνεργασία, τα στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ.
Να γιατί σήμερα αποκτά μεγάλη σημασία το σύνθημα «ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία να μη χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών».
Και αυτό δε διασφαλίζεται με τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που αποδέχονται όλα τα άλλα κόμματα, από τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Δε διασφαλίζεται με τη λογική που λέει και καλλιεργείται από τα άλλα κόμματα, ότι ο λαός πρέπει να επιλέγει ιμπεριαλιστή, να επιλέγει μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλοκ διεθνών γεωπολιτικών συμμαχιών. Πότε τους ευρωπαίους, πότε τους Αμερικάνους, πότε τους Ρώσους ή τους Κινέζους.
Δε διασφαλίζεται με τη λεγόμενη «πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μία από τα ίδια, όπως άλλωστε δείχνουν και οι συναντήσεις του αρχηγού του με τον πρόεδρο του Ισραήλ Πέρεζ, τα δημοσιεύματα στους "Νιου Γιορκ Τάιμς" ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα", επειδή «δεν έχει αντιαμερικανική πολιτική», αφού είναι "φιλοαμερικανικό κόμμα".
Ο λαός και η νεολαία έχουν μία επιλογή: Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους. Στην ανατροπή του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Δεν είναι ανάγκη να πούμε και να περιγράψουμε ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, που έχουν πάρει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις έχουν ως βασικό στόχο τη νεολαία, τα παιδιά των εργατικών λαϊκών οικογενειών, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Από τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις, την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μέχρι τις αλλαγές στην εκπαίδευση και τα προγράμματα για την ανεργία, βασικός στόχος είναι οι νέοι.
Ποντάρουν στο γεγονός ότι η νεολαία έχει μικρή κοινωνική και πολιτική πείρα, ότι ακόμη ένα κομμάτι της νεολαίας, των ανέργων, των νέων ζευγαριών στηρίζεται από το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα των γονιών.
Ποντάρουν όμως ότι ειδικά η νεολαία, οι άνεργοι νέοι είναι μακριά – όχι φυσικά με δική τους ευθύνη – από τη συλλογική πάλη, τον ταξικό οργανωμένο αγώνα.
Πέρα από τις δεδομένες ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, των διάφορων εργατοπατέρων, όταν σήμερα ένας νέος εργαζόμενος αλλάζει κάθε τόσο επάγγελμα, κλάδο, μένει για μεγάλα διαστήματα άνεργος, αυτό αποτελεί μια πρόσθετη δυσκολία. Μαζί φυσικά με την εργοδοτική - φανερή και συγκαλυμμένη - τρομοκρατία, την απειλή της απόλυσης αν συνδικαλιστεί, αν απεργήσει.
Σαν Κόμμα νιώθουμε πολύ μεγάλη ευθύνη να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ξεπεραστούν αυτές οι δυσκολίες και τα εμπόδια, γιατί έχουμε βαθιά επίγνωση ότι ανασύνταξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος με προοπτική ρήξης και ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης δε μπορεί να υπάρξει, χωρίς τους νέους των εργατικών-λαϊκών οικογενειών.
Ακόμη και αν αυτό φαίνεται σήμερα βουνό, ξέρουμε ότι το κέρδισμα της νεολαίας με την προοπτική της επανάστασης, του σοσιαλισμού κάθε άλλο παρά χαμένη υπόθεση είναι. Αυτό το ξέρει καλά και ο αντίπαλος. Για αυτό και παίρνει τα μέτρα του.
Είναι μήπως τυχαία η συζήτηση που γίνεται αυτές τις ημέρες στην ΕΕ για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων; Τους έπιασε ο πόνος για τα εκατομμύρια των ανέργων που γεννά το σύστημά τους και η κρίση του;
Αλλού είναι το ζήτημα. Πίσω από τα διάφορα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας κρύβεται αυτό που ονομάζουν «κοινωνική συνοχή». Η ΕΕ, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν με διάφορα μέτρα να ανακυκλώνουν την ανεργία, τη φτώχεια, γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο η όξυνση των λαϊκών προβλημάτων να οδηγήσει σε συνειδητοποίηση των αιτιών της κρίσης, σε δυνάμωμα της ταξικής πάλης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία τους.
Ξέρουν ότι το σύστημα που διαχειρίζονται δεν μπορεί να λύσει την ανεργία. Γι’ αυτό και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να διαχειριστούν την ανεργία, να μοιράσουν την ανεργία, να μοιράσουν τη μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας -και χωρίς δικαιώματα- σε δυο και τρεις άνεργους, θέλουν τον άνεργο- θύμα, ως εφεδρεία εργατική, για να ρίχνουν κι άλλο κάτω τους μισθούς, τα μεροκάματα, τα εργασιακά δικαιώματα.
Είναι επίσης τυχαία όλη αυτή η προπαγάνδα από τη μεριά της κυβέρνησης, της ΝΔ, του πρωθυπουργού που λέει ότι πρέπει να κερδίσουμε τη «μάχη των ιδεών», ιδιαίτερα στη νεολαία;
Σε ποιες ιδέες αναφέρονται; Την ανταγωνιστικότητα, το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους, τη λεγόμενη ευρωπαϊκή προοπτική, εννοώντας τον ευρωενωσιακό μονόδρομο.
Επιδιώκουν να συμφιλιώσουν τη νεολαία από την πιο μικρή ηλικία με την υποταγή, την αποδοχή της εκμετάλλευσης, το νόμο της καπιταλιστικής ζούγκλας «ο θάνατος σου η ζωή μου», την ανθρωποφαγία του διπλανού, του συναδέλφου, του συμμαθητή, που πρέπει να χάσει αυτός για να κερδίσω εγώ… Και τελικά αυτό που γίνεται σε αυτή την περίπτωση είναι να χάνουν όλοι και να κερδίζει μόνο το κεφάλαιο και το σύστημα.
Πασχίζουν να βγάλουν λάδι «τα ιερά και τα όσια του συστήματος», όλα αυτά δηλαδή που οδήγησαν στην καπιταλιστική οικονομική κρίση και το λαό στη χρεοκοπία, τα οποία μπορούν ευκολότερα να κλονιστούν σήμερα στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας.
Ας αναρωτηθούμε αλήθεια πόσο ακλόνητες είναι οι ιδέες και οι θεωρίες τους;
Λίγα χρόνια πριν – ίσως ακόμη και σήμερα - αν κάποιος ανέτρεχε στα βιβλία πολιτικής οικονομίας των αστών θα διάβαζε ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει βρει τρόπους να απαλλαγεί από τις κρίσεις του. Η ίδια η πραγματικότητα όμως τους έχει διαψεύσει παταγωδώς.
Λίγα χρόνια πριν επίσης, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΕ και την ΟΝΕ πανηγυρίστηκε από όλα τα κόμματα και τα κυβερνητικά, αλλά και από τον τότε ΣΥΝ μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, ως εθνική επιτυχία που εξασφαλίζει για το λαό χρυσά κουτάλια και μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια που θα τον προστατεύει από κρίσεις και περιπέτειες. Το τι ακολούθησε είναι επίσης γνωστό.
Σήμερα από όλα τα κόμματα – πλην ΚΚΕ – προβάλλεται ο νέος «εθνικός» στόχος του κεφαλαίου, αυτός της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ανεξάρτητα από το μίγμα διαχείρισης που προτείνει ο καθένας για να έρθει. Αν δηλαδή θα είναι με συνταγή Μέρκελ ή με συνταγή Ομπάμα ή Βραζιλίας, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα γίνει με μία δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση εντός των τειχών.
Όμως πριν μερικά χρόνια υπήρχε στην Ελλάδα καπιταλιστική ανάπτυξη και μάλιστα υψηλών ρυθμών. Και όμως σε εκείνη την περίοδο μπήκαν οι αντιλαϊκές βάσεις, εκείνη η περίοδος έφερε και την κρίση.
Αυτές είναι οι ιδέες και οι θεωρίες τους, παμπάλαιες και σαπισμένες όσο και το σύστημα τους. Αντεπιστημονικές γιατί υπερασπίζονται το παλιό, το ξεπερασμένο…
Φυσικά γνωρίζουμε σε τι σύστημα ζούμε, γνωρίζουμε καλά τους μηχανισμούς ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης για να απομακρύνουν τους νέους από την πάλη, τη συνειδητοποίηση των αιτιών για τη σημερινή κατάσταση. Μαθαίνουν στους νέους ακόμη και να ντρέπονται να πουν ότι είναι εργάτες, παιδιά εργάτη, ότι είναι άνεργοι, τους λένε ότι για την κατάσταση που βιώνουν φταίνε οι ίδιοι.
Διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε δημόσιους και ιδιωτικούς, μετανάστες και Έλληνες. Συκοφαντούν τους αγώνες επιστρατεύοντας τη θεωρία των άκρων, αξιοποιώντας το μαντρόσκυλο του συστήματος, τη ναζιστική ΧΑ που την εμφανίζουν ως δήθεν αντισυστημική, ενώ είναι ο πιο πιστός υπηρέτης του συστήματος, της πλουτοκρατίας, ο πιο ορκισμένος εχθρός των εργαζομένων και των αγώνων τους. Και αυτό αποδεικνύεται και ιστορικά, αλλά και από τη σημερινή πρακτική και δράση τους που δε χάνουν ευκαιρία να στηρίξουν τα συμφέροντα των βιομηχάνων, εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών, ακόμη και αν την κρύβουν πίσω από τις δήθεν φιλανθρωπίες προς τους φτωχούς.
Γνωρίζουμε ότι ακόμη ζούμε τις συνέπειες της αντεπανάστασης, της ανατροπής του σοσιαλισμού. Καταλαβαίνουμε έναν νέο άνθρωπο για τις αναστολές που μπορεί να έχει σήμερα απέναντι στο ΚΚΕ, την πρότασή του, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Κατανοούμε το ερώτημα – ιδίως νέων ανθρώπων- που λένε «ποιος ο λόγος να παλέψω για την επανάσταση, το σοσιαλισμό, για μια κοινωνία που δεν άντεξε και κατέρρευσε».
Είναι πολύ φυσιολογικοί αυτοί οι προβληματισμοί, αυτά τα ερωτήματα όταν από τη πιο μικρή ηλικία μαθαίνει για την αποτυχία του σοσιαλισμού, τα δήθεν «εγκλήματά» του, για τον καπιταλισμό που τάχα είναι εκείνο το σύστημα που ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση.
Φτάνουν μάλιστα σε τέτοιο σημείο ιδεολογικής και πολιτικής αγυρτείας που ταυτίζουν το δικό τους καπιταλιστικό παρελθόν -με τον διευρυμένο κρατικό τομέα και την εκτεταμένη δημοσιοϋπαλληλία και την αντίστοιχη ενσωμάτωση συνειδήσεων, που ανταποκρινόταν στην τότε φάση ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος- με το σοσιαλισμό.
Εμείς τον καλούμε να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνήσεις, τα άλλα κόμματα του συστήματος, το κεφάλαιο, οι φασίστες της ΧΑ δείχνουν τόσο μίσος για το σοσιαλισμό; Γιατί χύνουν τόσο βρώμικο μελάνι για μια δήθεν «χαμένη και μάταιη υπόθεση», για κάτι που – όπως λένε – δεν κάνει παρά μόνο για του μουσείο της ιστορίας;
Γιατί οι εκμεταλλευτές του λαού, τα μέσα τους, λοιδορούν το σοσιαλισμό, τη στρατηγική και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, κατηγορώντας τα για ανεφάρμοστα, ουτοπικά, μη ρεαλιστικά;
Αν ήταν έτσι δε θα χρειαζόταν καν να ασχοληθούν. Όμως οι ίδιοι πρώτα από όλα ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουν ότι αυτή είναι η πραγματική απειλή για τα συμφέροντα και τα προνόμια τους. Μόνο αυτοί, οι λίγοι, θα χάσουν το προνόμιο να ζουν από τη δουλειά και την εκμετάλλευση των άλλων.
Καλούμε τους νέους να μελετήσουν και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού, για τα λάθη και τις παρεκκλίσεις που έγιναν όταν ο σοσιαλισμός άρχισε να λύνει προβλήματα δικά του με συνταγές καπιταλισμού. Στις επεξεργασίες του ΚΚΕ θα βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα και τους προβληματισμούς τους.
Ο λαός, η νεολαία έχουν μόνο να κερδίσουν από την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτό είναι η πραγματική πρόοδος σήμερα. Και όχι η «πρόοδος» της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, που και αυτοί με τη σειρά τους υπερασπίζονται τις ιερές αγελάδες του συστήματος, την επιχειρηματικότητα, την «υγιή» όπως λένε, την «κοινωνική συνοχή», την ΕΕ, καλλιεργώντας το ρεαλισμό της υποταγής, λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός είναι κάτι πολύ μακρινό και άρα ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να παλεύει για αυτό. Παρά μόνο να επιλέγει το μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ΕΕ.
Να κάθεται στη γωνία ή στην καλύτερη περίπτωση να παλεύει για να έρθει η μία ή άλλη κυβέρνηση. Για να ξαναδεί το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο των «νέων σωτήρων και των μεγάλων διαψεύσεων», που πάντα πρωταγωνιστής είναι κάποιες κυβερνήσεις, όμως σκηνοθέτης και παραγωγός το κεφάλαιο και η εξουσία του.
Εμείς λέμε ξεκάθαρα: Η «νέα Ελλάδα» δεν είναι ούτε η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, ούτε η Ελλάδα του κ. Τσίπρα που φτιάχνεται με τα γνωστά παλιά και φθαρμένα υλικά. Η νέα Ελλάδα θα είναι η Ελλάδα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Πρόοδος δεν είναι, σε μια εποχή που ο παραγόμενος πλούτος είναι αμύθητος, που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα, ο λαός να ζει σε συνθήκες του 50 και του 60. Πρόοδος είναι να μπορεί ο λαός, οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, να απολαμβάνουν τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και τεχνολογίας που μπορούν να λύσουν προβλήματα, να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, να εξασφαλίσουν δωρεάν υγεία, παιδεία, πολιτισμό, αθλητισμό, στέγη για όλους, διακοπές. Αρκεί να αφαιρεθούν από τους καπιταλιστές.
Αυτό είναι που χρειάζεται σήμερα και σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να στρατευθούν οι νέοι, ισχυροποιώντας το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, τη λαϊκή συμμαχία για να απαλλαγεί ο τόπος και οι εργαζόμενοι από τα πραγματικά αφεντικά. Από την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Από τα παράσιτα και τους εκμεταλλευτές. Σε αυτόν τον αγώνα θα αποκτούν οι νέοι πείρα, αισιοδοξία, ελπίδα, θα βάζουν εμπόδια, θα αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες χωρίς αμηχανία, με μεγαλύτερο κουράγιο, αλληλεγγύη, συλλογικότητα.
Άλλωστε αυτό είναι και το ουσιώδες, το κύριο στο πρόγραμμα του Κόμματος. Η πάλη για το σοσιαλισμό, τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Για το ΚΚΕ και την ΚΝΕ αυτό δεν είναι απλά ένα γενικό όραμα, μια γενική διακήρυξη, ένα άπιαστο όνειρο. Είναι ο βασικός σκοπός της ύπαρξης και της πάλης του. Είναι η μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Η αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού θεμελιώνεται επιστημονικά μέσα από την ανάλυση του σύγχρονου καπιταλισμού.
Σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, της κοινωνίας. Δεν έχει πλέον να δώσει τίποτε άλλο.
Η σημερινή οικονομική, κοινωνική πολύπλευρη κρίση είναι μια απόδειξη. Το κυνηγητό της καπιταλιστικής κερδοφορίας ως κύριος και αποκλειστικός σκοπός της παραγωγής προϋποθέτει: Την πιο ληστρική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, ολόκληρων λαών και χωρών.
Κι αυτό το ζούμε σήμερα με τις τεράστιες ανατροπές που γίνονται. Ανατροπές που οξύνουν και βαθαίνουν την βασική αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας. Αντίθεση που δεν λύνεται με κηρύγματα ανθρωπισμού, δήθεν καλής, φιλάνθρωπης συμπεριφοράς των καπιταλιστών, έξυπνης διαχείρισης της εξουσίας τους από αντίστοιχους πολιτικούς υπηρέτες, όπως κι αν αυτοί ονομάζονται: κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι ή δεξιοί.
Όσοι μέχρι σήμερα επεδίωξαν ή προσπάθησαν να επιλύσουν επιμέρους προβλήματα του συστήματος και του κράτους του, του αστικού κράτους, όπως είναι πλευρές της διαφθοράς των κρατικών υπαλλήλων, φαινόμενα χρηματισμού, ακραία φαινόμενα γραφειοκρατίας κλπ., με μερεμέτια προς αυτό το σύστημα, σύντομα αποδείχθηκαν τα αδιέξοδά τους, η παγίδα στην οποία έπεσαν, εάν χάριν της συζήτησης θεωρήσουμε ότι δεν ήταν και συνειδητές επιλογές τους, αλλά απλώς αυταπάτη και λάθος υπολογισμός, αν και τέτοια πλέον δεν υπάρχουν, αφού μόνον αφελείς μπορεί να σκέφτονται έτσι.
Άσχετα από αυτό, η ουσία παραμένει ως ερώτημα: Πού προσέκρουσαν και δεν προχώρησαν στο βάθος που υποτίθεται επιθυμούσαν να φτάσουν για να βάλουν το νυστέρι βαθιά;
Ακριβώς στο ότι το σύστημα αυτό, το καπιταλιστικό, το αστικό κράτος του, η κοινωνία τους συνολικά, οι θεσμοί με τους οποίους είναι συγκροτημένη, δεν παίρνουν πλέον άλλη γιατρειά. Ούτε με τα πιο ισχυρά αναλγητικά, πόσο μάλλον με ασπιρίνες σαν αυτές που προτείνουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ κλπ.
Η επιλογή της μεταρρύθμισης του συστήματος δίνει μόνο ανάσα σε αυτό. Οι καπιταλιστές γελάνε με τα καμώματα των οπορτουνιστών για μεταρρυθμίσεις και ενδιάμεσα δήθεν μεταβατικά προγράμματα μετάβασης στον σοσιαλισμό. Γελάνε με τα καμώματα και τις αυταπάτες των μικροαστών ότι μπορούν να διατηρήσουν τη θέση τους μπροστά στην επέλαση και την γιγάντωση των μονοπωλιακών ομίλων.
Αυτές όμως οι επιλογές είναι που παραπέμπουν τον σοσιαλισμό στις καλένδες, στην Δευτέρα παρουσία, οδηγούν στην προδοσία του εργατικού κινήματος, στην ενσωμάτωση. Έτσι φυσικά εξηγείται και η λυσσαλέα πολεμική τους ενάντια στην ιδεολογία και τις θέσεις του κόμματος, η συκοφαντία, η επίθεσή τους στην στρατηγική και στο ίδιο το Κόμμα, στα γνωστά περί απομονωτισμού, περί σεχταριστικής πολιτικής.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Νέοι και νέες
Ο καπιταλισμός είναι αθεράπευτα άρρωστος. Και σε αυτή την περίπτωση, η μόνη διέξοδος για να ανασάνει ο λαός και η νεολαία, να δυναμώσει ο οργανωμένος, συλλογικός αγώνας για την επιβίωση, την ευημερία του, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, είναι η ανατροπή του σάπιου συστήματος ως συνόλου, και όχι μόνο κάποια επιμέρους συστατικά του και δευτερεύοντα στοιχεία του.
Συνεπώς η μόνη πραγματική γιατρειά από αυτή την κατάσταση βρίσκεται μόνο στην οριστική ανατροπή του καπιταλισμού, της εξουσίας των μονοπωλίων και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Εδώ υποτάσσεται όλη δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ: Ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική, μαζική, συνδικαλιστική, εκλογική. Έχει ως βασικό και κύριο περιεχόμενο την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης για την σοσιαλιστική επανάσταση, να πάρει στα δικά της χέρια, μαζί με τους συμμάχους της, τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας.
Προϋπόθεση γι’ αυτό:
Η πάλη για την οργάνωση, την ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης, ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς δημόσιου -ιδιωτικού τομέα, εργαζόμενων- ανέργων κλπ.
Η συμμαχία με τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους σπουδαστές-φοιτητές- μαθητές, τις γυναίκες.
Απαιτείται ταυτόχρονα ταξικός κάθετος διαχωρισμός από την επιρροή και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, με όποια προβιά κι αν εμφανίζονται κάθε φορά.
Πρόκειται για καθήκοντα σύνθετα, δύσκολα, που αρχίζουν σήμερα, συνεχίζονται και θα ολοκληρώνονται σε συνθήκες επαναστατικές. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να υπηρετεί τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Φίλοι και φίλες
Σήμερα με βάση την τεράστια πείρα που έχουμε όλοι συσσωρεύσει πρέπει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Σήμερα που ξεφτίζουν όλο και πιο πολύ ψεύτικες υποσχέσεις, μεγάλα λόγια, φρούδες ελπίδες, τόσο από τα παραδοσιακά κόμματα της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - και πριν η ΔΗΜΑΡ), όσο και από τους νέους διάττοντες αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ της «κυβερνώσας αριστεράς».
Τώρα που το «αυγό του φιδιού» του ναζισμού, της ΧΑ, έχει σπάσει το τσόφλι του, θρεμμένο μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα της διαφθοράς, της σαπίλας και του οργανωμένου εγκλήματος, ένας δρόμος υπάρχει:
Να βάλουμε φρένο, να βάλουμε οριστικό τέλος στο σύστημα που γεννά φτώχεια, ανεργία, εκμετάλλευση, καταπίεση, καταστολή, φασισμό, που γεννά αντιλαϊκά μέτρα για το λαό και γεμίζει τα θησαυροφυλάκια των λίγων.
Να ανοίξουμε το δρόμο για την πραγματική εξουσία του λαού, όπου τα μονοπώλια, ο πλούτος θα βρίσκεται στα δικά του χέρια, θα σπάσει τα δεσμά της ΕΕ, με την αποδέσμευσή του από αυτή και κάθε άλλη λυκοσυμμαχία, θα μπορεί να σχεδιάσει κεντρικά, επιστημονικά την οικονομία για την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών του λαού, θα ασκεί εργατικό λαϊκό έλεγχο, από τα κάτω μέχρι τα πάνω.
Φίλοι και φίλες
Κανένας δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση μόνος του, κλεισμένος στον εαυτό του με την ελπίδα ίσως ότι μια μέρα κάποιος «σωτήρας» θα δώσει λύση στα προβλήματα ή έστω μια ανακούφιση.
Το επαναλαμβάνουμε για μια ακόμα φορά: Δεν υπάρχουν σωτήρες για το λαό στις κυβερνήσεις, και τα κόμματα που θέλουν να διαχειριστούν το σύστημα και την κρίση του. Ποτέ δεν υπήρχαν. Αλλού βρίσκεται η σωτηρία για τον ίδιο και τα παιδιά του.
Βρίσκεται στη δική του πάλη για να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, βρίσκεται στη λαϊκή συμμαχία, στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες. Μια συμμαχία ριζωμένη στους χώρους δουλειάς και κλάδους, τις πόλεις, τις συνοικίες, την ύπαιθρο.
Μια συμμαχία που θα έχει οδηγό και στόχο να ανακόψει το κατήφορο για το λαό, αλλά και να ανατρέψει εκείνους τους παράγοντες που έσπρωξαν και σπρώχνουν το λαό στον κατήφορο. Και δεν είναι άλλοι από τα μονοπώλια και την εξουσία τους, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που υπερασπίζονται τον ίδιο καταστροφικό δρόμο ανάπτυξης. Μια συμμαχία που θα οικοδομείται σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή γραμμή και θα παλεύει για την εργατική-λαϊκή εξουσία.
Μέσα στις γραμμές της συμμαχίας ο λαός μπορεί να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα και τις αγωνίες του. Μπορεί να βρει αποκούμπι, να αποκτήσει αισιοδοξία, πίστη στο δίκιο, αλλά πάνω από όλα πίστη στη δύναμή του.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Φίλοι και φίλες
Νέοι και νέες της ΚΝΕ
Προχωράμε μπροστά!
Με νέα δύναμη και αποφασιστικότητα.
Για την ανασύνταξη του κινήματος, τη Λαϊκή Συμμαχία, την εργατική λαϊκή εξουσία.
Είμαστε αισιόδοξοι. Με ρεαλισμό. Με πίστη στην κοσμοθεωρία μας, στο πρόγραμμά μας, στις θέσεις μας.
Με εμπιστοσύνη στο Κόμμα.
Με την ελπίδα του Κόμματος, την ηρωική Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, την επαναστατική οργάνωση της νεολαίας του ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή.
