Για ποια ανάπτυξη;

Μιλώντας το Σάββατο στη ΔΕΘ, ο Αντ. Σαμαράς είπε ότι οι τρεις προϋποθέσεις για να βγει γρηγορότερα η Ελλάδα από την κρίση είναι η «εξωστρέφεια», η «ανταγωνιστικότητα» και η «γεωπολιτική ισχύς» της χώρας. Καθένας από τους στόχους που θέτει η κυβέρνηση έχει δοκιμαστεί στην πράξη και έχει αποδειχτεί το ταξικό - αντιλαϊκό του περιεχόμενο. Τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα για μια καπιταλιστική οικονομία; Σημαίνει ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη. Ηδη, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης έφτασε στο 30% για ορισμένους κλάδους από το 2010 και είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας κατέγραψε τον περασμένο Ιούνη βελτίωση κατά 3,3%.

Με άλλα λόγια, ανταγωνιστικότητα σημαίνει μισθοί των 500 ευρώ για δουλειά ήλιο με ήλιο, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες (5% στο σύνολο σχεδιάζει η κυβέρνηση), που συνεπάγεται μεγαλύτερη αιμορραγία στα Ταμεία, άρα και νέο πετσόκομμα σε συντάξεις και παροχές. Σημαίνει ακόμα ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις τομέων της οικονομίας, για να βρει το κεφάλαιο νέα κερδοφόρα πεδία δράσης. Αλλά και την «εξωστρέφεια» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας την έχει δοκιμάσει ο λαός και έχει δύο όψεις. Είναι αυτή που τη δεκαετία του '90 οδήγησε εκατοντάδες επιχειρήσεις να μεταφέρουν την παραγωγική τους δραστηριότητα σε χώρες των Βαλκανίων, όπου τα μεροκάματα, μετά την αντεπανάσταση, μετά και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, ήταν πάμφθηνα και τα περιθώρια κέρδους μεγάλα. Για να ενισχύσει την εξωστρέφεια η κυβέρνηση επιδοτούσε τότε αδρά τη μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων στις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατ. Ευρώπης, με την ενθάρρυνση της ΕΕ, που αναζητούσε διέξοδο για τα συσσωρευμένα κεφάλαια στην ίδια περιοχή. Αλλά αυτό μεγάλωνε την ανεργία.

Ποιος κέρδισε από το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα ελληνικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, κύρια σε κλάδους εντάσεως εργασίας, είναι από τους πρώτους άμεσους ξένους επενδυτές κεφαλαίων σε ΠΓΔΜ, Ρουμανία, Αλβανία, Σερβία και αλλού; Σίγουρα όχι η εργατική τάξη, ούτε στην Ελλάδα, ούτε βέβαια στη χώρα υποδοχής των επιχειρήσεων. Εξωστρέφεια, όμως, είναι και η ενίσχυση του εξαγωγικού χαρακτήρα της οικονομίας, που πρακτικά σημαίνει ακόμα φτηνότερα μεροκάματα για να είναι τα ελληνικά προϊόντα ανταγωνιστικά σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Σημαίνει, ακόμα, ενίσχυση των κλάδων εκείνων της οικονομίας που έχουν ζήτηση για εξαγωγές, χωρίς τα προϊόντα τους να σχετίζονται με βασικές λαϊκές ανάγκες.

Για παράδειγμα, στη γεωργία, μπορεί το κράτος και η ΕΕ να ενθαρρύνουν με επιδοτήσεις και κίνητρα την καλλιέργεια φυτών για βιοκαύσιμα, όχι όμως το στάρι, το βαμβάκι ή άλλες καλλιέργειες, που έχουν άμεση σχέση με την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών (τροφή, ένδυση) στο εσωτερικό της χώρας. Οσο για τη «γεωπολιτική ισχύ», αυτή τη ζει ο λαός τώρα που προετοιμάζεται ο πόλεμος σε βάρος της Συρίας. Η Ελλάδα σπεύδει στο πλευρό των ιμπεριαλιστών και η κυβέρνηση ομολογεί ότι το κάνει για να αναβαθμίσει την ντόπια πλουτοκρατία στους ανταγωνισμούς με τα άλλα κράτη της περιφέρειας (π.χ., Τουρκία). Αυτή είναι η ανάπτυξη που φέρνουν στην Ελλάδα και ισοδυναμεί με περισσότερη φτώχεια και μιζέρια για το λαό. Στο χέρι του είναι να τα αποτρέψει, επιλέγοντας τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, όπου η εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα δικά του χέρια