Με μια βαθιά υπόκλιση στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ξεκίνησε τις δημόσιες εμφανίσεις του στις ΗΠΑ ο Αλ. Τσίπρας. Μιλώντας την Τρίτη στο Ινστιτούτο Brookings, είπε ανάμεσα σε άλλα:
1. «Ένα πράγμα είναι σαφές: οι χώρες μας μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές και σε μέγεθος και σε δομές. Ξέρουμε επίσης ότι υπάρχουν σκιές και προβλήματα του παρελθόντος τα οποία θέλουμε να υπερβούμε. Υπάρχουν όμως και δεσμοί ισχυροί οι οποίοι σε ένα παγκοσμιοποιημένο τοπίο, γίνονται όλο και ισχυρότεροι. Διότι η δική μας καταστροφή αφορά και εσάς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει από τις ΗΠΑ συγχωροχάρτι για την αντιαμερικανική ρητορεία του και διαπιστώνει ότι αυτή δημιούργησε σκιές και προβλήματα στον τρόπο με τον οποίο η Αμερική αντιλαμβάνεται τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα που διαφαίνεται η προοπτική να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι θέλει να φύγουν από τη μέση αυτές οι «σκιές» και γι' αυτό καταθέτει διαπιστευτήρια. Ότι δηλαδή και ο ίδιος θα συμβάλλει στην άμβλυνση της αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης του λαού. Ο Αλ. Τσίπρας σχεδόν πανηγυρίζει για τους «δεσμούς» της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, τις συνέπειες των οποίων ζει για δεκαετίες ο λαός στην πλάτη του.
Δεσμεύεται ακόμα ότι αυτοί οι δεσμοί θα βαθύνουν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ωστόσο ότι σε όλη του την ομιλία δε λέει τίποτα για το ρόλο του ΝΑΤΟ και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη γειτονιά μας, δείχνει ότι στο βάθεμα των δεσμών με τις ΗΠΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει τη διατήρηση (ή και την επέκταση;) των διευκολύνσεων προς τη αμερικανο-νατοϊκή πολεμική μηχανή, στα σχέδιά των ιμπεριαλιστών ενάντια σε λαούς της περιοχής.
2. «Γιατί δεν υπάρχει ένα τέλος σε αυτή τη δίνη (σ.σ. της κρίσης στην Ελλάδα); Η βασική απάντηση είναι διότι το πιστωτικό σύστημα έχει σταματήσει να λειτουργεί και το κράτος αντί να βοηθά, υπονομεύει δυνατότητες ανάπτυξης. Οι τράπεζές μας δεν μπορούν ούτε να δανειστούν, ούτε να δανείσουν. Την ίδια στιγμή: Το χρεοκοπημένο κράτος μας δανείζεται χρήματα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκ μέρους των τραπεζών, αλλά αυτά τα κεφάλαια εξαφανίζονται στις μαύρες τρύπες των τραπεζών. Η βιομηχανία μας και ο τομέας των υπηρεσιών μας κείται σε ερείπια, ενώ το κράτος επιτίθεται στα μειωμένα εισοδήματα εκείνων που ακόμα εργάζονται για να καλύψουν τα ελλείμματα του. Μόνο που δεν μπορεί να το επιτύχει αυτό, καθότι το δημόσιο χρέος μας αυξάνεται, ενώ το εθνικό εισόδημα από το οποίο το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί μειώνεται γρήγορα. Και αυτός ο φαύλος κύκλος περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα».
Ο Αλ. Τσίπρας δεν περιγράφει τις αιτίες της κρίσης, αλλά τα συμπτώματα και τις δυσκολίες του αστικού συστήματος να τη διαχειριστεί προς όφελός του. Στην πραγματικότητα, παραπονιέται για το γεγονός ότι η περιοριστική διαχείριση της κρίσης στερεί κεφάλαια από το κράτος και τις μεγαλοεπιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις και έτσι καθυστερεί η ανάπτυξη, που θα παράξει νέο ΑΕΠ και άρα θα βοηθήσει στην εξυπηρέτηση του χρέους.
Δε λέει κουβέντα για το γεγονός ότι ο προηγούμενος κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης και συσσώρευσης κερδών, που δημιούργησε κεφάλαια που τώρα λιμνάζουν, είναι αυτά που προκάλεσαν την κρίση. Κρύβει ότι τα ερείπια στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες είναι συνέπεια της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων που επιφέρει η καπιταλιστική κρίση. Ότι είναι αποτέλεσμα της επέλασης του μεγάλου κεφαλαίου που με νόμους της ΕΕ και του αστικού κράτους μονοπωλεί τομείς της οικονομίας και σ' αυτή τη διαδικασία πετιούνται εκτός αγοράς ακόμα και ισχυροί ανταγωνιστές.
Αποσιωπά ότι κριτήριο για να γίνει μια επένδυση είναι το καπιταλιστικό κέρδος και ότι ο κεφαλαιοκράτης σηκώνει τα κεφάλαιά του και φεύγει όταν μια επένδυση δεν του αποδίδει τα προσδοκώμενα. Μήπως και οι αμερικάνικες επιχειρήσεις δεν έφυγαν από την Ιρλανδία, την οποία ανέδειξαν σε «κέλτικο τίγρη», πριν μετοικίσουν σε χώρες με πιο συμφέροντες όρους για την αναπαραγωγή των κερδών τους; Αποσιωπά επίσης ότι για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου και για να γίνουν επενδύσεις χρειάζεται φτηνή εργατική δύναμη γι' αυτό, με μοχλό το μνημόνιο, εφαρμόζονται τα άγρια αντεργατικά μέτρα.
3. «Ο λόγος (της κρίσης) είναι, βέβαια, ότι οι χώρες μας είναι μέρος μιας άσχημα σχεδιασμένης Νομισματικής Ένωσης. Δεδομένης της δομής της Ευρωζώνης (...) ήταν αναπόφευκτο ότι η θανάσιμη αγκαλιά μεταξύ αφερέγγυων τραπεζών και αφερέγγυων κρατών θα οδηγούσε σε φαινόμενο ντόμινο (...) Αποφάσισαν ότι ήταν καλύτερα να προσποιούνται ότι αυτό είναι απλώς μια κρίση δημόσιου χρέους, από το να παραδέχονταν ότι έχουν σχεδιάσει μια νομισματική ένωση-έκτρωμα (...) Επιτρέψτε μου να το πω αυτό ξεκάθαρα: ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει αποδοχή ηλίθιων και απάνθρωπων πολιτικών που μας υπαγορεύονται από τους σημερινούς, αυτοκαταστροφικούς ιθύνοντες της Ευρωζώνης».
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η κρίση είναι αποτέλεσμα μιας «λάθος» αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης, ή λάθος χειρισμών κακόπιστων πολιτικών και κυβερνήσεων. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι με άλλο πολιτικό προσωπικό και διαχείριση, ή με άλλο σχεδιασμό της Ευρωζώνης, μπορεί να αλλάξει ο χαρακτήρας της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία. Κοροϊδεύει το λαό, για να συγκαλύψει ότι όποια «αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης», όποιες κυβερνήσεις και αν αναδειχτούν στα κράτη - μέλη της θα υπηρετούνται τα συμφέροντα των μονοπωλίων, επομένως θα είναι αντιλαϊκή. Και το κάνει για να μη δει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και να βολοδέρνει σε κοινοβουλευτικές αυταπάτες και φρούδες προσδοκίες ότι μια άλλη κυβέρνηση και ένας άλλος τάχα συσχετισμός δύναμης στην ΕΕ, στο επίπεδο της αστικής διαχείρισης, μπορεί να λειτουργήσει προς όφελός του και όχι προς όφελος των μονοπωλίων. Βεβαίως ο τρόπος που ασκεί κριτική στην Ευρωζώνη θυμίζει τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ να διαχειριστούν την κρίση όπως οι ΗΠΑ. Που ανέδειξε τούς οξύτατους ανταγωνισμούς τους, και φαίνεται εδώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γέρνει στις επιλογές συμμάχων προς τις ΗΠΑ, άλλωστε υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα που έχουν ανάλογα συμφέροντα, όπως στον τομέα ενέργειας, ναυτιλίας κλπ. ενισχύοντας εμμέσως πλην σαφώς τέτοιες παρεμβάσεις.
4. «Επειδή ανέφερα την περίοδο μεσοπολέμου, τη Μεγάλη Ύφεση, είναι ενδιαφέρον για μένα να συγκρίνουμε την Κεντρική μας Τράπεζα , την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με τη «Fed» (την Ομοσπονδιακή τράπεζα), εδώ στην Ουάσιγκτον. Το γεγονός ότι ο επικεφαλής της Κεντρικής σας Τράπεζας, κ. Ben Bernanke, έκανε την ακαδημαϊκή εργασία του, μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, είναι σημαντικό. Μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η «Fed» έχει συμπεριφερθεί τόσο διαφορετικά από την ΕΚΤ. Αν συγκρίνει κανείς τη γλώσσα που χρησιμοποιείται από τον κ. Bernanke κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών με εκείνη των τραπεζιτών της Κεντρικής μας Τράπεζας, θα εντοπίσει τη διαφορά. Η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, η Κεντρική μας Τράπεζα, φαίνεται ανέγγιχτη από την οικονομική κρίση που εξελίσσεται κάτω από τη μύτη της. Αν οι κεντρικοί τραπεζίτες μας είχαν περάσει λίγο περισσότερο από το χρόνο τους μελετώντας την Μεγάλη Ύφεση, τα πράγματα μπορεί να ήταν διαφορετικά».
Αφού κατακεραύνωσε το πολιτικό προσωπικό και τους τεχνοκράτες της ΕΕ, ήρθε η ώρα να εξυψώσει τους ομολόγους τους στις ΗΠΑ και το μείγμα της διαχείρισης που αυτοί προτείνουν. Εκθειάζει το ρόλο της «Fed» που είναι υπέρμαχος της επεκτατικής διαχείρισης της κρίσης, για να κοροϊδέψει το λαό ότι ένα άλλο μείγμα από τις κυβερνήσεις και την κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης, θα μπορούσε να τον είχε γλιτώσει από τα δεινά της κρίσης.
Λέει ψέματα, επειδή και στις ΗΠΑ, η διαχείριση της κυβέρνησης Ομπάμα και της «Fed», δεν έχουν αποτρέψει την εξαθλίωση του λαού, που μεγαλώνει σχετικά και απόλυτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει επίσης ότι σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Ευρωζώνη, παρά τη νομισματική Ένωση, παραμένει μια συμμαχία ιμπεριαλιστικών εθνών - κρατών με ανταγωνίστριες αστικές τάξεις, οι οποίες όμως δρουν ενιαία σε βάρος των λαών τους.
Παρεμβάσεις όπως αυτές της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, με αλλεπάλληλες εκδόσεις ομολόγων, και κόψιμο χρήματος, εμποδίζονται από το γεγονός ότι, παρά το ενιαίο νόμισμα, στην Ευρωζώνη υπάρχουν διαφορετικά έθνη - κράτη με διαφορετικά ανταγωνιστικά συμφέροντα και με ανισότιμες σχέσεις μεταξύ τους.Επομένως η πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη, αντανακλά αυτή την πραγματικότητα, με δεδομένους τους οξύτατους διεθνείς ανταγωνισμούς, όπως π.χ. μεταξύ ευρώ - δολαρίου, ως διεθνή αποθεματικά(το ευρώ είναι ισχυρότερο).
5. «Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα. Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα (...) Το ότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη έχει χάσει το δρόμο της, και ότι επιβάλλει απάνθρωπες πολιτικές στους ίδιους τους λαούς της, δε μπορεί να θεωρηθεί αντι-ευρωπαϊκό. Πρέπει η πολιτική μας να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης (...) Και αυτό σημαίνει να αντισταθούμε στις σημερινές πολιτικές της Ευρώπης (...) Η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης».
Εδώ τα διαπιστευτήρια προς την αστική τάξη της ΕΕ και των ΗΠΑ πέφτουν βροχή. Όπως ομολογεί ο Αλ. Τσίπρας, μια ενδεχόμενη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, δε θα σημάνει ακύρωση του μνημονίου, όπως λέει όταν απευθύνεται στους εν δυνάμει ψηφοφόρους του στην Ελλάδα για να καπηλευθεί την αγανάκτησή τους. Αντίθετα, επαναλαμβάνει ότι σε συνεννόηση με τους δανειστές, θα επιδιώξει μια νέα σύμβαση, καλλιεργώντας προσδοκίες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή συμφωνία μεταξύ εκπροσώπων των μονοπωλίων, τα οποία μάλιστα σφάζονται κυριολεκτικά μεταξύ τους σε συνθήκες κρίσης.
Ούτε βέβαια αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να συνεργάζεται σε όλα τα επίπεδα με τις ΗΠΑ, αφού άλλωστε έχει σκοπό να βαθύνει τους μεταξύ τους δεσμούς, όπως είπε πιο πάνω. Δηλαδή, εγγυάται τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Διαβεβαιώνει ακόμα τους Αμερικάνους ότι με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να γίνει σοσιαλισμός στην Ελλάδα. Για να τους πείσει, χρησιμοποιεί συκοφαντικά το παράδειγμα της Β. Κορέας, ξέροντας ότι έτσι θα γίνει αρεστός στα αυτιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
6. «Πράγματι προκειμένου η Ευρωζώνη να επιβιώσει, χρειαζόμαστε μια αλλαγή σχεδίου (...) Όχι σε ελληνικό επίπεδο. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτή η νέα στρατηγική δεν θα έρθει μέχρις ότου και εκτός εάν ένα κόμμα όπως το δικό μας φωνάξει στις Βρυξέλλες: Φτάνει πια!».
Ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοτεχνεί το προφίλ του κόμματος που μπορούν να εμπιστευτούν οι Αμερικάνοι για να προωθήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους στην ΕΕ - Ευρωζώνη. Έτσι μόνο μπορούν να μεταφραστούν οι δεσμεύσεις του Αλ. Τσίπρα στο κοινό του στο Brookings, το οποίο έχει σημαντικό ρόλο στη χάραξη της πολιτικής των ΗΠΑ εντός και εκτός των συνόρων της.
Διαβεβαιώνει καθαρά ότι δεν έχει σκοπό να συμβάλλει στη διάλυση της Ευρωζώνης, πράγμα που για την ώρα δεν θέλουν και οι ΗΠΑ. Αντίθετα, δηλώνει ότι θα είναι ενοχλητικός για τις ηγέτιδες δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας, προωθώντας διαχειριστικές απόψεις που ασπάζονται και οι ΗΠΑ, κρατώντας ταυτόχρονα ψηλά τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς στην Ευρωένωση.
7. «Έτσι, αν οι ριζοσπαστικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν στο να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Και αν δεν πρόκειται να σκίσει τις συμφωνίες μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι σημαίνει η ετικέτα μας ως Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό περιβάλλον δικαιοσύνης, αναδιανομής του πλούτου, και επενδύσεων. Σημαίνει ότι θα συνεχίσουμε να επιμένουμε ότι η Ευρωζώνη χρειάζεται νέα θεμέλια. Σημαίνει ότι θα απαιτήσουμε ένα Νέο Σύμφωνο (new deal) για την Ευρώπη, που θα κινητοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της Ηπείρου ενάντια στη φτώχεια και την απελπισία».
Ο Αλ. Τσίπρας αναλύει τον κατά ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστισμό στους Αμερικάνους. Και για να τους καθησυχάσει, υπόσχεται ότι ριζοσπαστικό για το κόμμα του είναι να μεταρρυθμίσει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα και την ΕΕ, προκειμένου να προσαρμοστεί καλύτερα στις σύγχρονες ανάγκες που προκύπτουν για τα μονοπώλια από την εντεινόμενη διεθνοποιημένη δράση του κεφαλαίου. Μόνο που αυτός ο δρόμος είναι γεμάτος αγκάθια για το λαό, ανεξάρτητα από το ποιο μείγμα διαχείρισης θα εφαρμοστεί και το ποια κυβέρνηση θα το εφαρμόσει.
